Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

«Το “γαμώτο” ενός Παναθηναϊκού».


Ένα βιβλίο που ξεκίνησε να γράφεται με... θυμό»



Ένα βιβλίο γραμμένο από τη «σπιρτόζικη» πένα του Χριστόφορου Κάσδαγλη, δημοσιογράφου και φιλάθλου του «τριφυλλιού», ο οποίος δεν αρκείται να είναι «βάζελος» και να βρίσκεται σε μόνιμη κόντρα με τους Ολυμπιακούς. Απαιτεί από τον εαυτό του να έχει σωστούς ιδεολογικά λόγους.

Οι «αιώνιες» αντιπαλότητες όμως δεν είναι το κυρίαρχο θέμα, που απασχολεί το συγκεκριμένο βιβλίο, το oποίο ανάγει τις αναφορές του σε κλίμακα δεκαετιών και έχει σκοπό να είναι μονίμως επίκαιρο (όπως συμβαίνει με τα περισσότερα συγγραφικά έργα). Το κάνει άλλωστε με έναν τρόπο… μαγικό, συνδυάζοντας μέσα στις 250 σελίδες του μνήμες από το παρελθόν και το παρών μαζί με διαχρονικές αναζητήσεις, που συνεχίζουν να απασχολούν, όχι μόνο τον κόσμο του Παναθηναϊκού αλλά γενικότερα το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Ο τίτλος του βιβλίου μπορεί να δημιουργήσει σίγουρα πολλά ερωτήματα στους αναγνώστες. Γι’ αυτό ο SPORTDOG επικοινώνησε με τον Χριστόφορο Κάσδαγλη, προκειμένου να μας μυήσει βαθύτερα στον κόσμου του και να λύσει τυχόν απορίες.

Ο συγγραφέας του βιβλίου μας περιέγραψε αυτή την πορεία των συναισθημάτων που υπήρξε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έργου, από τον συσσωρευμένο θυμό που επικρατούσε στις τάξεις των «πράσινων» φιλάθλων μέχρι την επιβεβαίωση του ευρωπαϊκού DNA της ομάδας και την κατάκτηση του νταμπλ.




-Κύριε Κάσδαγλη, ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο σας;

«
Μιλάει με πάθος για το βίωμα να είναι κανείς Παναθηναϊκός, με κριτική διάθεση απέναντι στους ιδιοκτήτες και τις διοικήσεις της ομάδας, με δέος για την ιστορία της, με νοσταλγία για τις αναμνήσεις, με επιθετικότητα για τους αντιπάλους της. Μιλάει για τη Λεωφόρο και για τον τάφο του Ινδού, για Δομάζο και για Διαμαντίδη, για Κολοκυθά και για Νίνη, για ποδόσφαιρο και μπάσκετ.

Πάνω απ' όλα όμως, για τον «παναθηναϊκό» τρόπο του σκέπτεσθαι.

Από την άλλη, ως φυσική συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου, "Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος / Το γαμώτο ενός Αριστερού",
προσεγγίζει τα πράγματα με πολιτική ματιά και διερευνά θέματα, όπως το κατά πόσον μπορεί κάποιος να είναι παναθηναϊκός και αριστερός ή παναθηναϊκός και οικολόγος».

-Πόσο συμβαδίζει η αριστερά με το ποδόσφαιρο; Ένα άθλημα το οποίο έχει εμπορευματοποιηθεί και του έχουν βάλει… ταμπελάκια με τιμές, όπως τα προϊόντα του σούπερ μάρκετ;

«Τα σπορ, όπως και πολλά άλλα πράγματα, λειτουργούν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα με αντιφατικό τρόπο. Η θεμελιώδης αντίφασή τους εντοπίζεται ανάμεσα στο λαϊκό χαρακτήρα των ομάδων και στον έλεγχό τους από εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίοι διαχειρίζονται την υπεραξία των συναισθημάτων μας.


Επίσης, είναι φανερό ότι τα χρήματα τα οποία “τζιράρονται” μέσω του στοιχήματος, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των εισιτηρίων και γενικότερα της εκμετάλλευσης των αθλητικών συμβόλων είναι τεράστια. Όλο αυτό το σύστημα όμως, στηρίζεται στην αγάπη των οπαδών για την μπάλα και για την ομάδα τους . Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.


Ανάλογα φαινόμενα βλέπουμε και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα η ροκ, που ξεκίνησε ως κίνημα διαμαρτυρίας και τελικά μπήκε στα κανάλια των δισκογραφικών εταιρειών και της σόου μπιζ. Ωστόσο, κάτω από όλα αυτά υπήρχε και παραμένει ο λαϊκός χαρακτήρας των σπορ, τα οποία εξάλλου, ως φαινόμενο, έλκουν την καταγωγή τους από τις αρχέγονες τελετουργίες του κυνηγιού και του πολέμου, από την προϊστορία του ανθρώπου, όντας αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του.

Ευελπιστώ, ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή που η αντίφαση θα αρθεί και οι ομάδες θα αποδοθούν στους φυσικούς ιδιοκτήτες τους, στο λαό τους».



-Είναι εφικτό ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει λαϊκό χαρακτήρα;

« Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το κοντινό μέλλον σε σχέση με τον Παναθηναϊκό. Μέχρι όμως να γίνει κάτι τέτοιο, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι υποχρεωμένοι να αγωνίζονται για ιδέες και για ιδανικά. Να στέκονται κριτικά απέναντι στους εκάστοτε ιδιοκτήτες (πράγμα όχι και τόσο δύσκολο - είναι το χούι μας αυτό), να μη γίνονται ιδιωτικός στρατός κανενός επιχειρηματία, να επιζητούν τις νίκες πάνω στο χορτάρι ή στο παρκέ και όχι στους προθαλάμους της όποιας εξουσίας».


-Οπότε είναι πολύ δύσκολο για το ελληνικό ποδόσφαιρο να φτάσει στην τελειότητα ( που αναφέρετε στην περίληψη του βιβλίου) ;

«Εντάξει, η τελειότητα είναι ούτως ή άλλως ένα άπιαστο όνειρο. Ας αρκεστούμε στην ιδέα ότι η ομάδα μπορεί να παίζει θεαματική μπάλα, να βάζει πολλά… γκολάκια και ας τρώει και μερικά. Να αποτελεί συνέχεια και στο μέλλον τη βάση της Εθνικής. Ακόμα καλύτερα με παιδιά που έχει βγάλει από την ακαδημία της, όπως οι Καραγκούνης, Μπασινάς, Τζόρβας, Χαλκιάς, Γκούμας, Κυργιάκος, και ο Νίνης φυσικά.

Ότι θα στεγαστεί σ' ένα γήπεδο αντάξιο της Λεωφόρου, θα αποκτήσει ξανά τους δεσμούς της με τις γειτονιές της πόλης, όπως παλιά. Κι ίσως έτσι να παρασυρθούν και άλλες ομάδες, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την περιφέρεια - ακόμα και από τον... Πειραιά. Δεν μπορείς να ελπίσεις πολλά περισσότερα απ' αυτό, κι ούτε είναι εύκολο να ξαναπάρεις ένα Euro, όσο κι αν τείνουμε μερικές φορές να το απαξιώνουμε κι αυτό και να το αντιμετωπίζουμε λες και το είχαμε ανέκαθεν στο τσεπάκι μας»


«Υπήρχε συσσωρευμένος θυμός». Εξ ου και το... γαμώτο

-Ο τίτλος του βιβλίου είναι αντιφατικός σε σχέση με την φετινή επιτυχημένη χρονιά του Παναθηναϊκού, ο οποίος κατέκτησε μετά από 6 χρόνια το "νταμπλ". Γιατί υπάρχει αυτό το "γαμώτο" τη δεδομένη χρονική στιγμή;

«Το βιβλίο δεν είναι επικαιρικό. Οι αναφορές του ανάγονται σε κλίμακα δεκαετιών. Η αλήθεια είναι ότι, όταν πρωτοσκέφτηκα το θέμα, το κλίμα ήταν εντελώς διαφορετικό. Υπήρχε συσσωρευμένος θυμός όχι τόσο για τα αποτελέσματα, όσο για τη μακρά πορεία ευκαιριακών συμπεριφορών από τις διοικήσεις του συλλόγου.

Όταν ξεκινούσα να το γράφω, ο Παναθηναϊκός ήταν δεύτερος στη βαθμολογία, ενώ είχε αποκλειστεί και από το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αργότερα, όσο εξελισσόταν η συγγραφή του, η ομάδα άλλοτε βρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας κι άλλοτε όχι. Ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία σ' αυτή την περιπέτεια ήταν η διαχείριση των συναισθημάτων, που έχει ο κάθε φίλος της ομάδας μέσα στη σεζόν, με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση όλα αυτά επηρέαζαν και την εξέλιξη του βιβλίου, που όπως είναι φανερό, δεν γράφεται όπως ένα άρθρο, για να διαβαστεί αύριο και μεθαύριο να είναι ξεπερασμένο.

Πάντως, νομίζω ότι και μέσα στις στιγμές του θριάμβου δεν βλάπτει να διατηρεί κανείς την επίγνωση των κινδύνων, να βρίσκεται σε εγρήγορση και να φυλάει και λίγο από τον διαχρονικό θυμό του, για να του βρίσκεται σε ώρα ανάγκης». 


-Με τη μπάλα που έπαιξε ο Παναθηναϊκός φέτος, ικανοποίησε ένα φίλαθλο σαν εσάς;

«Για τους δύο αγώνες με τη Ρόμα ας μην το συζητάμε. Είδαμε να λειτουργεί το ευρωπαϊκό DNA της ομάδας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και το άστρο του Νίνη (και του Σισέ) να λάμπει.

Από τη στιγμή που ανέλαβε ο Νιόπλιας, εξάλλου, είδαμε έναν Παναθηναϊκό με αυτοπεποίθηση και ομαδικό πνεύμα, με πίεση στο κέντρο του γηπέδου, με την μπάλα στρωμένη κάτω και με ενεργητικό (αν και όχι όσο επιθετικό θα ήθελα εγώ) πνεύμα. Και με ένα σέντερ φορ που έβγαζε φωτιές, φυσικά. Οπωσδήποτε έχουμε δει και καλύτερη μπάλα στο παρελθόν, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται».

Ουτοπία ο ερασιτεχνισμός

-Το ζήτημα που αναφέρατε, με τις ακαδημίες και τους ποδοσφαιριστές γέννημα-θρέμμα ενός συλλόγου ( οι οποίοι τείνουν να εξαφανιστούν σιγά-σιγά), απασχολεί πολύ κόσμο. Πιστεύετε ότι η εμπορικότητα του ποδοσφαίρου παίζει καταλυτικό ρόλο στον περιορισμό των Ελλήνων νεαρών ποδοσφαιριστών; Αν το ποδόσφαιρο επέστρεφε σε ορισμένα ερασιτεχνικά πλαίσια του παρελθόντος, θεωρείτε ότι μπορεί να διορθωθεί αυτή η κατάσταση;

«Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πιστεύω ότι η ιδέα ενός ποδοσφαίρου στηριγμένου στον ερασιτεχνισμό είναι στις σημερινές συνθήκες ουτοπία. (Άλλο ζήτημα είναι ότι θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη μέριμνα και για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και για τον μαζικό αθλητισμό). Δεν είναι καθόλου ουτοπία, αντιθέτως, η ιδέα της δημιουργίας ταλαντούχων παικτών μέσα από τα σπλάχνα ενός μεγάλου κλαμπ.

Το έχει πετύχει αυτό ο Άγιαξ και η Μπαρτσελόνα. Οπωσδήποτε και ο Παναθηναϊκός έχει δώσει σημαντικά βήματα γραφής, περισσότερο στο παρελθόν παρά σήμερα. Αν και υπάρχει εσχάτως μια αισιοδοξία και σ' αυτόν τον τομέα.
Και επί τη ευκαιρία, ας μην εξιδανικεύουμε και τόσο πολύ τις παλιές "καλές" μέρες. Σιγά τα σπουδαία ερασιτεχνικά πλαίσια του παρελθόντος! Οι παίκτες ήταν έρμαια στα χέρια των εκάστοτε διοικούντων. Κούδας, Χατζηπαναγής, Λουκανίδης, Γεωργακόπουλος και τόσοι άλλοι...»


«Η βία στα γήπεδα είναι συμβολική»

-Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο έχει δημιουργήσει πολλές βίαιες συμπεριφορές με πρόσφατο παράδειγμα τα επεισόδια στο Καραϊσκάκη (Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ, 3η αγωνιστική πλέι οφ). Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει "υγιής" φανατισμός;

«Δεν συμμερίζομαι τις υστερικές κραυγές των παραγόντων, των πολιτικών και αρκετών αθλητικογράφων για τη βία στα γήπεδα. Πιστεύω ότι η βία στα γήπεδα είναι εν πολλοίς συμβολική.

Κι όταν παίρνει άλλες μορφές, πιο επιθετικές, κατά κανόνα ευθύνονται οι δυνάμεις καταστολής και οι ιδιοκτήτες των ομάδων, που πάντα… χαϊδεύουν τα αυτιά του πιο σκληρού πυρήνα των οπαδών στην προσπάθειά τους να τον χρησιμοποιούν σαν ιδιωτικό στρατό, για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελή συμφέροντά τους, κατά κανόνα εκτός του χώρου του αθλητισμού.

Αναπολώ πάντως την εποχή που καθόμασταν στα γήπεδα πολύ κοντά με τους αντίπαλους φιλάθλους και δεν έτρεχε τίποτα, όπως γίνεται και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, εξάλλου. Ας δοκιμάσουμε να βρούμε τον τρόπο να επιστρέψουμε σ' αυτό το μοντέλο».

-Εκτός από τις πωλήσεις που μπορεί να κάνει ένα βιβλίο, με τι άλλο θα ήσασταν ευχαριστημένος;

«Ένα βιβλίο κρίνεται περισσότερο από την πορεία του μέσα στο χρόνο. Για ένα βιβλίο σαν κι αυτό, ειδικότερα, παίζει μεγάλο ρόλο το αν θα ασκήσει κάποια επίδραση στους αναγνώστες του και στους φιλάθλους, αν θα προκαλέσει συζητήσεις, ακόμα και αντιπαραθέσεις.

Περιμένω να τα ζήσω όλα αυτά με την αγωνία εκείνου που πηγαίνει στο γήπεδο για το θέαμα, για τα γκολ, για τη νίκη της ομάδας του, αλλά και για όλα τα άλλα παρελκόμενα. Για την ώρα που η ομάδα κάνει την εμφάνισή της, για τα συνθήματα, τα τραγούδια, τα κασκόλ, τον πασατέμπο, το αναψυκτικό στο ημίχρονο, τα πηγαδάκια, την κριτική, το αίσθημα ότι ανήκεις σε μια κοινότητα και σε αφορά το κάθε τι που εξελίσσεται μέσα και γύρω απ' αυτήν».

-Για να βάλουμε έναν επίλογο, το "γαμώτο ενός Παναθηναϊκού" απευθύνεται μόνο στους Παναθηναϊκούς ή μπορεί να το διαβάσει ευχάριστα κάθε φίλαθλος;

«Ελπίζω ότι ισχύει το δεύτερο. Τα πρώτα πειράματα απέδειξαν ότι ισχύει. Άσε που είναι και μια καλή ευκαιρία να το χαρίσει κανείς σε αλλόδοξους φίλους, για να σπάσει πλάκα...»


Κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου από τις εκδόσεις Καστανιώτη

 Απο sportdog
 ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ 
ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΧΤΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου