Αδειο ταμείο, άδειες καρέκλες
άδειες καρδιές
Το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού ζει τραγικές στιγμές και το gazzetta.gr - μέσω της μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας του Κώστα Ασημακόπουλου - επιχειρεί να φωτίσει τα γεγονότα των τελευταίων 30 ετών που το οδήγησαν εδώ.
Στις αρχές του καλοκαιριού οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στεναχωρήθηκαν που έφυγαν ο Γκιγιάμ Σαμικά, ο Πάβελ Ζαγκούμνι κι εν τέλει ο Λίμπερμαν Αγκάμεζ, αλλά, ήλπιζαν πως το τμήμα θα καταφέρει να ορθοποδήσει. Μάταια. Τα χειρότερα ήταν μπροστά. Μακάρι να μείνουν πίσω αλλά οι οιωνοί δεν είναι με το μέρος της επιβίωσης του. Η πρώτη συγκέντρωση της ομάδας έγινε με «άδειες καρέκλες», χωρίς αθλητές, χρήματα, αξιοπρέπεια και σεβασμό για τον σύλλογο. Η 1η Σεπτέμβρη του 2010 περνάει στην ιστορία ως μια από τις χειρότερες στην 85χρονη ιστορία του τμήματος...
Οι παλιότεροι γνωρίζουν πολύ καλά πρόσωπα και καταστάσεις και θα επιχειρήσουμε να φρεσκάρουμε στη μνήμη τους. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πολλές λεπτομέρειες. Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, το τι πραγματικά συμβαίνει στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού θα πρέπει να ρίξουμε μια μικρή ματιά στην ιστορία του. Κι όταν λέμε ιστορία, δεν μιλάμε τα τελευταία τρία χρόνια αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια.... Πάμε λοιπόν, κι όσοι πιστοί προσέλθετε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 το βόλεϊ αφέθηκε στην τύχη του από παράγοντες που για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους είχαν αποφασίσει να ρίξουν το βάρος τους σε άλλα τμήματα όπως το μπάσκετ. Αυτή ήταν και παραμένει η «κακοτυχία» του τμήματος. Ποτέ δεν βρήκε έναν δυνατό οικονομικό παράγοντα να το αγκαλιάσει, να το οργανώσει και να το αξιοποιήσει με εξαίρεση τον Βλάση Σταθοκωστόπουλο όπου το «πράσινο» ΤΑΑ έζησε τον «χρυσό αιώνα» του αλλά με λίγους τίτλους σε σχέση με την τεράστια επένδυση που έγινε.
Πάντα οι επενδύσεις στο ανδρικό τμήμα βόλεϊ γίνονταν μετά από πίεση και παραδοσιακά μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Ποτέ δεν υπήρχε οργάνωση και προγραμματισμός σε βάθος χρόνου. Ποτέ δεν εκπονήθηκε πολυετές πλάνο με στόχο την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ή, μιας Ευρωπαϊκής κούπας ή, ακόμα της δημιουργίας τμημάτων υποδομής. Αυτά ήταν και τα μόνιμα παράπονα των παικτών του, των προπονητών του και φυσικά των οπαδών του. Ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις στην υποδομή και ποτέ δεν υπήρξε ενδιαφέρον να βρεθεί στέγη στο τμήμα που έχει χαρίσει στο σύλλογο πάνω από 60 τίτλους σε άνδρες, γυναίκες και εφήβους.
Τα χρυσά χρόνια
Το τμήμα του βόλεϊ κατά γενική ομολογία είχε τις πιο επιτυχημένες περιόδους του από το 1980 μέχρι και το 1986 και έγιναν οι ιστορικές μεταγραφές των Στέλιου Καζάζη, Δημήτρη Ανδρεόπουλου, Τάσου Τεντζέρη αλλά και από το 2001 έως το 2008 που ηγήθηκε ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος όταν ήρθαν σπουδαίοι αθλητές όπως οι Ντάντε, Αντρέ Νασιμέντο, Μαρτσέλο, Μπάεφ. Ο προϋπολογισμός ρεκόρ των 3,5 εκ. Ευρώ της σεζόν 2006-07 αποτελεί ρεκόρ όλων των εποχών και για τα σημερινά δεδομένα που αναζητούνται μισό εκατομμύριο Ευρώ αποτελούσε επένδυση «μαμούθ» που θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τη δημιουργία κι ενός κλειστού γυμναστηρίου...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μετά την πλήρη κυριαρχία του Ολυμπιακού από το 1978 έως το 1981 ο Παναθηναϊκός επανήλθε δυναμικά. Με το μπάσιμο του Γιώργου Βαρδινογιάννη στα κοινά του ποδοσφαίρου βοηθήθηκε και το βόλεϊ. Ο «καπετάνιος» πάντα έτρεφε αδυναμία για το τμήμα, έκανε προσωπικά τις μεταγραφές των Γαλάκου, Στέλιου Καζάζη, Ανδρεόπουλου και Τεντζέρη. Η Λεωφόρος αν και ακατάλληλη για αγώνες βόλεϊ ζούσε τις καλύτερες μέρες της...
Δυστυχώς, το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού δεν ακολούθησε τις μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής ανδρών όπως το ΠΑΠΕΤ του 1986 αλλά και της Γάνδης το 1987. Οι κρατούντες τα κλειδιά του συλλόγου δεν «απάντησαν» ποτέ στην ιστορική μεταγραφή του Γιώργου Κοσκωτά που έφερνε στον Ολυμπιακό τον κορυφαίο βολεϊμπολίστα του Παγκοσμίου βόλεϊ εκείνης της εποχής, τον Σουηδό Μπεγκντ Γκούσταφσον (παιδί του Άντερς Κρίστιανσον) τον οποίο μάλιστα παρουσίασε στο μπαλκόνι του Πειραιά μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι γνωρίζοντας την αποθέωση από χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού.
Η στήριξη του Παύλου
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος που στο μεταξύ ανέλαβε τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ήταν φανερό πως ήθελε να επενδύσει τα χρήματα του στο μπάσκετ και να το αναδείξει πρώτο σε Ελλάδα και Ευρώπη όπως και τα κατάφερε. Το βόλεϊ πάντα το στήριζε αλλά όχι για να κάνει τη διαφορά στο ευρωπαϊκό στερέωμα ή, ακόμα και να χτυπήσει τον παντοδύναμο Ολυμπιακό που σάρωνε στη μεταγραφική αγορά ότι καλύτερο υπήρχε με κλασικές περιπτώσεις των Μουστακίδη, Ντράγκοβιτς, Θεοδωρίδη, Λυκούδη κ.α.
Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Κύπελλο Κυπελλούχων του 1989 στην Φινλανδία ήταν η τελευταία αναλαμπή μιας μεγάλης ομάδας. Η ευκαιρία που όλοι περίμεναν για να ανανεωθεί η ομάδα και να προσεχτεί το υπάρχον υλικό δεν αξιοποιήθηκε και η μεταγραφή του τότε σοβιετικού Γκενάντι Τσερεμίσοφ ήταν η «απάντηση» στον Γκούσταφσον.
Εν τέλει, ο Τσερεμίσοφ τα πήγε πολύ καλύτερα από τον Γκούσταφσον ο οποίος όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά έφυγε... νύχτα. Ακόμα και τότε ο Παναθηναϊκός ενώ μπορούσε δεν πέρασε στην... αντεπίθεση. Αντίθετα, ενώ η ΠΑΕ Γαύρος μπήκε σε περιπέτειες, το «ερυθρόλευκο» τμήμα βόλεϊ εκμεταλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τις μεταγραφές που έγιναν με τα λεφτά του Κοσκωτά. Εξοικονόμησε χρήματα, χορηγούς και με την προσθήκη καλών ξένων η ομάδα έφτασε το 1992 να παίζει στον τελικό του Πρωταθλητριών με την Μεσατζέρο Ραβένα των Κίραλι, Τίμονς, Βούλο στο κατάμεστο ΣΕΦ.
Η καθοριστική σεζόν
Η σεζόν 1991-92 έμελλε να είναι καθοριστική για το βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Οι παίκτες του «τριφυλλιού» από τη μια έβλεπαν τους παίκτες του Ολυμπιακού να ζουν μέσα σε μεγαλεία και οι ίδιοι να ζουν στην ανυποληψία. Για πολλούς μήνες ήταν απλήρωτοι και σε μια ύστατη ενέργεια απόγνωσης συντάσσουν αιχμηρή επιστολή κατά του τότε προέδρου του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού Παύλου Γιαννακόπουλου ο οποίος έχοντας ρίξει αποκλειστικά το ενδιαφέρον του στο μπάσκετ είχε αφήσει το βόλεϊ στην τύχη του και απλήρωτους τους παίκτες - θρύλους της ομάδας. Οι παίκτες κατηγορούσαν ανοικτά τον Γιαννακόπουλο για αδιαφορία και τον καλούσαν να παραδώσει το τμήμα σε επιχειρηματίες που θα ενδιαφέρονταν για το μέλλον του. Μάλιστα απειλούσαν με αποχή από τις προπονήσεις και οριστική αποχώρηση από την ομάδα προκαλώντας την οργή του Γιαννακόπουλου ο οποίος θεωρούσε τους αθλητές «αχάριστους».
Μάλιστα από τις «βαριές» υπογραφές εκείνης της «ανοικτής» επιστολής διαμαρτυρίας των παικτών κατά της διοίκησης του Ερασιτέχνη ήταν του Τάσου Τεντζέρη, του σημερινού προπονητή του Παναθηναϊκού Στέλιου Καζάζη, του Κώστα Μαραρώνη, του Μιχάλη Κολιόπουλου, του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, του Παύλου Καραμαρούδη αλλά και του σημερινού διευθυντή της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Δημήτρη Γόντικα ο οποίος εξ αιτίας αυτών των γεγονότων σταμάτησε άδοξα την ενεργό δράση.
Η απάντηση του Γιαννακόπουλου στους αθλητές ήταν σκληρή και άρχισε μια εσωτερική διαμάχη χωρίς τέλος. Με αφορμή αυτό το περιστατικό έτρεξε νερό στο μύλο για τη δημιουργία του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμοιβομένων Πετοσφαιριστών (ΠΑΣΑΠ). Για να διαφυλάξει τα οικονομικά συμφέροντα των αθλητών που πλήττονταν όχι μόνο στον Παναθηναϊκό αλλά και σε άλλους συλλόγους.
Το 1992 ιδρύθηκε ο ΠΑΣΑΠ με ιδρυτικά στελέχη τον Δημήτρη Γόντικα, τον Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, τον Κώστα Μαργαρώνη, τον Βαγγέλη Κουτουλέα, τον Τάσο Τεντζέρη και τον Μάκη Δημητριάδη. Εκτός του Τριανταφυλλίδη που τότε ήταν στον Ολυμπιακό και «προκαλούσε» με τις προοδευτικές συνδικαλιστικές του απόψεις, όλοι οι υπόλοιποι ήταν παίκτες του Παναθηναϊκού που με την ευκαιρία των περιπετειών που περνούσαν ίδρυσαν το συνδικαλιστικό όργανο των βολεϊμπολιστών αλλά και ουσιαστικά το επαγγελματικό βόλεϊ στην Ελλάδα από το οποίο εκατοντάδες αθλητές βγήκαν κερδισμένοι.
Η μεταγραφή Καζάζη
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού ήταν η μεταγραφή του Στέλιου Καζάζη από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό. Μετά από μια ταπεινωτική εξαετία (1987-93), την πλήρη κυριαρχία του Ολυμπιακού και την παρουσία του στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών το 1992 στο κατάμεστο Ειρήνης και Φιλίας, η διοίκηση του Ολυμπιακού υπό τον Άρη Πόιλα θέλησε να δώσει την χαριστική βολή στην «εξαθλιωμένη» ομάδα του Παναθηναϊκού που θύμιζε κάτι από... 2010. Έτσι, ο Γαύρος απέκτησε τον τελευταίο των... Μοϊκανών Στέλιο Καζάζη. Η ιδέα ήταν του Ποϊλα που πείσμωσε μετά την ελληνοποίηση του Σάββα Κοβάτσεφ και τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό ένα χρόνο νωρίτερα και ήθελε να πάρει το.... αίμα του πίσω.
Ολοι γνώριζαν, πως ο Στέλιος Καζάζης, ο παίκτης σύμβολο του Παναθηναϊκού ήταν επί πολλούς μήνες απλήρωτος κι όλα αυτά ενώ για πολλά χρόνια έλεγε «όχι» σε απίστευτες προτάσεις ιταλικών συλλόγων. Εάν ο Καζάζης μετά το έπος της Γάνδης το 1987 είχε φύγει για να αγωνιστεί στο «καμπιονάτο» τόσο η καριέρα του αλλά και η πορεία του ελληνικού βόλεϊ θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Ο Καζάζης όπως και οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού εκείνη την εποχή ζούσαν με το όνειρο του «μεγάλου Παναθηναϊκού». Ονειρεύονταν μια πορεία ανάλογη του Ολυμπιακού αλλά στο τέλος έμειναν μόνοι τους στη Λεωφόρο αφού κανείς δεν τολμούσε να πάρει το τμήμα του βόλεϊ από τα χέρια του Ερασιτέχνη και να σκεφτεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της οικογένειας Γιαννακόπουλου.
Ο Καζάζης πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάει στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1992 και μάλιστα έχοντας στο πλευρό του τον Μιχάλη Γεωργαντή ο οποίος τη σεζόν 1991-92 είχε αναλάβει υπηρεσιακά προπονητής του Παναθηναϊκού. Ο Γεωργαντής υπήρξε από τους κορυφαίους βολεϊμπολίστες του ελληνικού βόλεϊ και του Παναθηναϊκού και μέχρι σήμερα εκ των στενών συνεργατών του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Ο Γεωργαντής γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις και σέβονταν πάντα τις επιθυμίες της οικογένειας Γιαννακόπουλου που ήθελαν να επενδύσουν στο μπάσκετ και όχι στο βόλεϊ. Αυτή ήταν πάντα μια επιλογή που σημάδεψε τα δύο ομαδικά αθλήματα αφού το επαγγελματικό μπάσκετ εκτοξεύτηκε στην Ελλάδα χάρις τον Γιαννακόπουλο και τον ανταγωνισμό που δημιουργήθηκε με τις τεράστιες επενδύσεις του, όμως, το βόλεϊ έμεινε ο «φτωχός συγγενής». Μέχρι και ο ικανότατος Τάσος Στεφάνου μετά από δύο χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στο βόλεϊ ως έφορος, δέχτηκε πρόταση για να αναλάβει επιτελική θέση στην ΚΑΕ.
Ο Γεωργαντής αν και «άρρωστος» Παναθηναϊκός ποτέ δεν έκρυψε πως το καλοκαίρι του 1992 συμβούλεψε τον Καζάζη να αποδεχτεί την πολύ καλή πρόταση του Ολυμπιακού. Έτρεφε πολύ μεγάλο σεβασμό για τον Καζάζη και επειδή έτυχε να έχει και προσωπική φιλία με τον Στέλιο Κούβαρη που τότε έμπαινε στα κοινά του Ολυμπιακού, ήθελε να βοηθήσει ώστε να κινηθούν τα λιμνάζοντα νερά στο άθλημα. Έτσι και ο ίδιος ο Γεωργαντής ανέλαβε άτυπα μάνατζερ των «ερυθρολεύκων» δηλώνοντας πως στη ζωή του είναι «το βόλεϊ είναι πάνω απ΄ όλα».
Ομως, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν μπόρεσαν να «χωνέψουν» ότι στην ομάδα τους είναι μάνατζερ ένας «δηλωμένος» Παναθηναϊκός. Τον γιουχάισαν στο πρώτο ντέρμπι των «αιωνίων» στη Δραπετσώνα κι ο Γεωργαντής παραιτήθηκε.
Οι δύο τίτλοι
Για τον Παναθηναϊκό, όμως, δεν άλλαξε τίποτα. Το 1993 έφυγε κι ο Τάσος Τεντζέρης ενώ ο Ντίνος Χασάπης που ήταν εξ απορρήτων της οικογένειας Γιαννακόπουλου από την αρχή της δεκαετίας του ΄90 προσπαθούσε με τα... ψέμματα να οργανώσει το τμήμα. Η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στο ΑΣΕΑΔ μετά από πολύμηνη δικαστική διαμάχη για την διεκδίκηση του Σάββα Κοβάτσεφ ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, όπως και η κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων του 1994 και 1995 που εν πολλοίς οφείλονταν στην παρουσία του Γιούρι Φιλίποφ, του Δημήτρη Ανδρεόπουλου αλλά και του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη που έφυγε από τον Ολυμπιακό για ένα... καπρίτσιο.
Οπως αποδείχτηκε, όμως, εκ των υστέρων ακόμα και αυτά τα δύο πρωταθλήματα οφείλονταν σε συγκυρίες, στην αγωνιστική κρίση του Ολυμπιακού στη μετά Λάιου εποχή και στο πείσμα κάποιων παικτών για να διακριθούν έχοντας μάλιστα προπονητή τον Στέλιο Προσαλίκα.
Ακόμα και τότε, όμως, τα οικονομικά προβλήματα ήταν διάχυτα και συντρόφευαν τον Παναθηναϊκό. «Μίστερ αύριο» αποκαλούσε ο Βούλγαρος κεντρικός Τίμο Τόνεφ, τον έφορο Ντίνο Χασάπη ο οποίος το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις αλλά ποτέ δεν είχε χρήματα αφού περίμενε πότε θα πάει καλά το μπάσκετ για να ζητήσει χρήματα από τον Γιαννακόπουλο.
Όλο το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού ήταν μόνος του ο Χασάπης. Κάτι σαν τον Βασίλη Πιστιόλη στις γυναίκες που ήταν ο εξ απορρήτων του Θανάση Γιαννακόπουλου και τα τελευταία χρόνια έφτιαξε την «πράσινη» αυτοκρατορία στο γυναικείο βόλεϊ όπου, όμως, τα κασέ είναι πολύ πιο χαμηλά και ο ανταγωνισμός σχεδόν ανύπαρκτος.
Ο Χασάπης, αφού δεν είχε χρήματα, μοιραία είχε πολλές τριβές με παίκτες και προπονητές κι όταν τη σεζόν 1995-96 ξέχασε να δηλώσει τους Φιλίποφ, Τόνεφ στις προθεσμίες που είχε θέσει η CEV για τα Ευρωπαϊκά κύπελλα φάνηκε και πάλι η οργανωτική «γύμνια» του Παναθηναϊκού. Ήταν μοιραίο να πέσει όλη η ευθύνη στον Χασάπη αλλά κι αυτό ήταν άδικο. Για πολλές εβδομάδες οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γέμιζαν τη Λεωφόρο κι έβριζαν εν χορώ τη διοίκηση.
Η καλύτερη ομάδα της δεκαετίας του ΄90 έπαιζε στην Ευρώπη μόνο με Έλληνες παίκτες χάνοντας την ευκαιρία για μια μεγάλη διάκριση. Λόγω της τιμωρίας της Λεωφόρου, ο τελευταίος τελικός των πλέι οφ με τον Άρη στο πρωτάθλημα 1994-95, έγινε στη Χαλκίδα η ομάδα πανηγύρισε μεταξύ συγγενών και πιστών οπαδών της την κατάκτηση του πρωταθλήματος κι από τότε άρχισε και πάλι η κατηφόρα. Για την κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων κανείς ποτέ από τη διοίκηση δεν επιβράβευσε τους παίκτες και ποτέ δεν δόθηκε το πριμ πρωταθλήματος.
Μετά το '96 πήρε την κατιούσα
Την ίδια χρονιά (1996) ο Γαύρος με τους Κουβανούς Ερνάντεζ, Σάντσεζ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης κατακτώντας τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο στο κατάμεστο ΣΕΦ. Οι συγκρίσεις και πάλι με τον «αιώνιο» αντίπαλο του ήταν αποκαρδιωτικές...
Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει. Το καλοκαίρι του 1996 και στον απόηχο της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων ο Γαύρος μετά από προσωπική παρέμβαση του Σωκράτη Κόκκαλη κάνει τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών.
Φέρνει στην Ελλάδα τον Ιταλό προπονητή που εκτόξευσε την Σίσλεϊ Τρεβίζο και σήμερα είναι διευθυντής στην ποδοσφαιρική ομάδα της Ρόμα. Η αναφορά για τον Τζιαμπάολο Μοντάλι και μαζί τους χρυσούς Ολυμπιονίκες, τον Ολλανδό κεντρικό Γιανκ Χελντ και τον Αμερικανό πασαδόρο Τζεφ Στορκ, ενώ παράλληλα «τσιμπάει» και τον ταλαντούχο Βασίλη Κουρνέτα από την Φιλία Ηλιούπολης.
Και πάλι όλοι περίμεναν την απάντηση του Παναθηναϊκού. Παρά τις πιέσεις των οπαδών, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν είχε χρήματα για... πέταμα. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο μπάσκετ και το βόλεϊ έπεσε πάλι στην ανυποληψία.
Η πρωταθλήτρια ομάδα του 1996 στην κυριολεξία σκόρπισε, ενώ δύο σημαντικοί οικονομικοί παράγοντες που τότε είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για να αναλάβουν το τμήμα πήραν αρνητική απάντηση από την διοίκηση του Ερασιτέχνη.
Απλήρωτοι και χωρίς νερό
Οι ξένοι παίκτες έφυγαν, ο Τριανταφυλλίδης έφτασε στη δύση της καριέρας του, αργότερα έφυγε ο Χατζηαντωνίου με προσφυγή επειδή του χρωστούσαν. Ακολούθησαν ο Ανδρεόπουλος με τον Προσαλίκα που έμειναν απλήρωτοι και πήγαν στην ΑΕΚ. Μάλιστα, ήταν τέτοια η αδυναμία του Παναθηναϊκού που όταν ο Ανδρεόπουλος έκανε προσφυγή για να μείνει ελεύθερος κανείς από τη διοίκηση του τριφυλλιού δεν παρέστη στο δικαστήριο. Αφησε τον αθλητή να μείνει ελεύθερος για να πάει στην ΑΕΚ «ένεκα της προσφοράς του στον σύλλογο». Άλλος ένας μεγάλος αθλητής έφυγε σαν κυνηγημένος και ποτέ δεν δικαιώθηκε.
Δύο σεζόν (1998-99 και 1999-00) η ομάδα τερμάτισε 7η , δεν βγήκε καν στην Ευρώπη και είχε γίνει περίγελος. Οι παίκτες ήταν απλήρωτοι, δεν έκαναν ούτε μπάνιο στη Λεωφόρο επειδή η ΕΥΔΑΠ είχε κόψει το νερό στον «Τάφο». Οι προπονητικές αναλύσεις γίνονταν στο καφενείο έναντι της Λεωφόρου και οι παίκτες ταξίδευαν στους αγώνες με τα αυτοκίνητα τους. Χάρις τις ηρωικές προσπάθειες κάποιου σκληρού πυρήνα παικτών, βετεράνων και μερικών παραγόντων η ομάδα κρατήθηκε ζωντανή.
Σε συνέχεια της «γκάφας του αιώνα» που δεν δηλώθηκαν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια οι δύο ξένοι της ομάδας Φιλίποφ και Τόνεφ τη σεζόν 1995-96 το ίδιο επαναλήφθηκε και με τον Ρώσο Ορλένκο τη σεζόν 1998-99 ο οποίος όπως ο Τσέχος Πεσλ και ο Αμερικανός Νάιγκραντ διεκδικούσαν για πολλά χρόνια τα δεδουλευμένα τους με καταγγελίες στην Παγκόσμια ομοσπονδία. Το καλοκαίρι του 1999 και του 2000 η οικογένεια Γιαννακόπουλου δέχεται δύο προτάσεις από κορυφαίους επιχειρηματίες που ήθελαν να αναλάβουν αποκλειστικά το τμήμα του βόλεϊ αλλά έδωσαν αρνητική απάντηση.
Η κόντρα Παύλου-Βαρδινογιάννη
Το «φάντασμα» του Γιώργου Βαρδινογιάννη πλανιόταν πάντα στον Ερασιτέχνη και στο βόλεϊ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ξέσπασμα του Γιαννακόπουλου όταν έμαθε ότι η σύζυγος του Γιώργου Βαρδινογιάννη και άλλοτε βολεϊμπολίστρια της Αρτεμις Κορυδαλλού, Αγάπη Βαρδινογιάννη εκδήλωσε ενδιαφέρον για να αναλάβει την οργάνωση και την διοίκηση του γυναικείου τμήματος του βόλεϊ το καλοκαίρι του 2000. Τότε το γυναικείο τμήμα περνούσε κρίση αλλά «η πρόταση της Αγάπης» απορρίφθηκε.
Επεισόδιο είχαμε και το καλοκαίρι του 1999 όταν καλοθελητές φρόντισαν να «φουντώσουν» τον Γιαννακόπουλο ότι ο Βαρδινογιάννης ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με το τμήμα βόλεϊ και κατά συνέπεια με τον Ερασιτέχνη επειδή παραχώρησε τις ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις της Παιανίας στην ομάδα βόλεϊ για να κάνει προετοιμασία!
Ισως να ήταν μια έμμεση απάντηση στο «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ» που πάντα εξόργιζε την οικογένεια Βαρδινογιάννη και προσωπικά τον «καπετάνιο» που από καιρό εις καιρό ασκούσε κριτική για την φθίνουσα πορεία των τμημάτων του Ερασιτέχνη. Βέβαια, τα χρόνια πέρασαν και οι δύο οικογένειες τα βρήκαν για χάρη της ΠΑΕ, αλλά όχι και για το καλό του βόλεϊ...
Γύρω στο 2000 κάνει την εμφάνιση της και η «Παναθηναϊκή Ιδέα» που ιδρύθηκε από παλιά στελέχη, αθλητές και προπονητές του Παναθηναϊκού που ζητούσαν την αναβάθμιση των τμημάτων του Ερασιτέχνη. Ωστόσο, η επικριτική τους πολιτική τους έφερε αμέσως σε ρήξη με τον Παύλο και τον Θανάση οι οποίοι θεωρούσαν την Κίνηση ως «Δούρειο ίππο» όσων ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του Ερασιτέχνη.
Μέσα στον χαμό ο Ντίνος Χασάπης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνει το «κόλπο γκρόσο» και να προσελκύσει χορηγούς στο πράσινο ΤΑΠ φέρνει στην Ελλάδα τον Ντανιέλε Μπανιόλι. Όσοι είδαν στη Λεωφόρο τον Ιταλό (επί σειρά ετών προπονητής της πολυπρωταθλήτριας Σίσλεϊ Τρεβίζο και σήμερα προπονητή της Εθνικής Ρωσίας) ένα βράδυ μιας βροχερής Δευτέρας δεν πίστευαν στα μάτια τους. Κι όμως ήταν ο Χασάπης μαζί με τον Μπανιόλι στο πλατύσκαλο της Λεωφόρου. Δεν ήταν ψέμα. Όπως δεν ήταν ψέμα και το σοκ που έπαθε ο Ιταλός. Από τη χλιδή του αθλητικού κέντρου του «Πάλα Βέρντε» του Μπενετόν στο Τρεβίζο, βρέθηκε στον «Τάφο του Ινδού». Του έπεσε κομμάτι βαρύ, ευχαρίστησε τον Χασάπη και έφυγε τρέχοντας.
Γενικά, όποιος επιχειρούσε να κάνει προκοπή στο βόλεϊ έτρωγε τα μούτρα του. Ακόμα και ο Θεόδωρος Λιακόπουλος που μπήκε για πρώτη φορά στο τμήμα το 2000 παραιτήθηκε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς επειδή όπως είχε δηλώσει τον υπονόμευαν παράγοντες της διοίκησης του Ερασιτέχνη. Προσέξτε. Ο Λιακόπουλος είναι κουμπάρος του Γιαννακόπουλου και επί σειρά ετών συνεργάτης του Σταθοκωστόπουλου στο ΤΑΑ αλλά το 2007 παραιτήθηκε επειδή δεν ενημερώθηκε για την πρόσληψη του Τάσου Κουμπλή ως τεχνικού διευθυντή
Η εμφάνιση του Βλάση
Έτσι, περνούσε ο καιρός αλλά στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού τίποτα δεν φαίνονταν να αλλάζει μέχρι που το καλοκαίρι του 2001 εμφανίστηκε ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος. Αρχικά ενίσχυε το πόλο στο οποίο επικεφαλής ήταν ο Πανίκος Χρυσοστόμου. Με την παρέμβαση του Λιακόπουλου αλλά και του παλιού βολεϊμπολίστα Κώστα Μαργαρώνη, ο Σταθοκωστόπουλος ενεπλάκη στα κοινά του τμήματος βόλεϊ αλλά αρχικά χωρίς να είναι στο προσκήνιο. Άτυπα εξοφλούσε παλιές οφειλές, προσφυγές, χρέη, τόκους και ποινές από αποφάσεις αθλητικών δικαστών και που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τη σεζόν 2000-01 η μεταγραφή του Νίκου Σαμαρά έγινε με χρήματα του Σταθοκωστόπουλου αλλά ακόμα και ο Εβρίτης ακραίος δεν έμαθε ποτέ ποιος του είχε πληρώσει το συμβόλαιο. Στα αποδυτήρια της ομάδας κυριαρχούσε το μυθικό «πληρώνει ο Θείος», ενώ από το καλοκαίρι του 2002 που ο Σταθοκωστόπουλος ανακοίνωσε κι επίσημα την είσοδο του στο ΤΑΑ έριξε εκατοντάδες Ευρώ για ανακαίνιση των αποδυτηρίων, του γυμναστηρίου, των εξεδρών και των βοηθητικών χώρων της Λεωφόρου.
Ο Σταθοκωστόπουλος ήθελε να φέρει ό,τι καλύτερο υπήρχε στην αγορά αλλά το κακό όνομα που είχε δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός τα προηγούμενα χρόνια, αποτελούσε εμπόδιο. Οι ξένοι μάνατζερ ζητούσαν πάντα τα περισσότερα και μόνο όταν άρχισαν να γνωρίζουν τον Σταθοκωστόπουλο και τους συνεργάτες του άρχισαν να είναι ανοικτοί σε συμφωνίες.
Δεκαπέντε εκατομμύρια ευρώ!
Η έλευση του Πολωνού Μούρεκ και του Γάλλου Μπρι το καλοκαίρι του 2002 ήταν η αρχή, ενώ προπονητής ήταν ο Ιταλός και μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης Ρομπέρτο Σερνιότι. Η είδηση ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Βραζιλιάνο νεαρό διαγώνιο Αντρέ Νασιμέντο έπεσε σαν... βόμβα. Όταν μάλιστα, η Βραζιλία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Μουντιάλ του Μπουένος Αϊρες, το Φθινόπωρο του 2002, ο Αντρέ Νασιμέντο γνώριζε την αποθέωση και όλοι τον περίμεναν να έρθει στην Ελλάδα.
Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήταν και πάλι ευτυχείς και περήφανοι για την ομάδα τους που σταδιακά άρχισε να γίνεται ανταγωνιστική. Οι παίκτες αισθάνονταν και πάλι δυνατοί και σίγουροι, αλλά έχασαν το Κύπελλο από την «άγνωστη» Νίκαια του Σωτήρη Δρίκου. Ηταν ο τελικός του 2003 όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 3-2 στον αξέχαστο τελικό της «Τέντας» στην Καλαμάτα. Ήταν ένα δυνατό πλήγμα για τον Σταθοκωστόπουλο αλλά και η αποτυχία που τον πείσμωσε ώστε να αφιερωθεί αποκλειστικά στο βόλεϊ. Στις επτά σεζόν που ο Σταθοκωστόπουλος ήταν στα κοινά του ΤΑΑ Παναθηναϊκός υπολογίζεται ότι δαπάνησε περίπου στα 15 εκ. Ευρώ, δηλαδή, περίπου 5 δις δραχμές.
Κι άλλα 12 η οικογένεια Γιαννακόπουλου
Από έρευνα που είχαμε κάνει το 2000 και είχε δημοσιευτεί, είχαμε υπολογίσει πως η οικογένεια Γιαννακόπουλου τη δεκαετία του ΄90 είχε ξοδέψει για το τμήμα του βόλεϊ 4 δις δραχμές, δηλαδή, 12 εκ. Ευρώ. Μιλάμε για μυθικά ποσά. Κοντά στα 30 εκ. Ευρώ χωρίς την παραμικρή προίκα στην ομάδα και στον σύλλογο. Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν φτιαχτεί δύο τεράστια γήπεδα που στέγαζαν τα τμήματα βόλεϊ του συλλόγου και που θα μπορούσαν να φέρουν τα ονόματα των χορηγών.
Πρωτάθλημα ξανά!
Τη σεζόν 2003-04 ο Σταθοκωστόπουλος εμπιστεύεται την ομάδα στον Στέλιο Καζάζη και κάνει τη διαφορά με τον Αμερικανό διαγώνιο Κλέιτον Στάνλεϊ και τον Πλάμεν Κονσταντίνοφ αλλά και τον Πολωνό Νταβίντ Μούρεκ. Ο Αμερικανός τραυματίζεται στο χέρι πριν τα πλέι οφ και η ομάδα μένει χωρίς διαγώνιο. Την τελευταία στιγμή ο Σταθοκωστόπουλος κλείνει τον Τσέχο Πόλακ από το Παγκράτι και κατακτά το πρωτάθλημα σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού.
Είχε προηγηθεί η βαριά ήττα του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Κυπέλλου στην Ορεστιάδα αλλά και η συμμετοχή της στο φάιναλ-4 του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας. Ηταν η πρώτη παρουσία του Παναθηναϊκού σε τελική φάση Ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά το 1989. Λίγο καιρό αργότερα ο Καζάζης με τη στήριξη της διοίκησης στέφεται πρωταθλητής και μαζί με τον Σταθοκωστόπουλο και γνωρίζουν την αποθέωση στη Λεωφόρο.
Το καλοκαίρι του 2004 ο Παναθηναϊκός κάνει λάθος που δεν κρατάει τον Κονσταντίνοφ και εμπιστεύεται τους νεαρούς και άπειρους τότε Πλάνενικ, Νοβότνι και Ζιγκάντλο οι οποίοι διακρίνονται ακόμα και σήμερα (ο Ζιγκάντλο είναι πασαδόρος της πρωταθλήτριας Ευρώπης Τρεντίνο). Τότε, όμως, δεν άντεξαν την πίεση του Παναθηναϊκού και ο Καζάζης οδηγείται σε παραίτηση τον Ιανουάριο του 2005. Μετά από λίγο καιρό οδηγείται σε παραίτηση και ο υπηρεσιακός προπονητής Παναγιώτης Λακασάς και αναλαμβάνει προπονητής ο αείμνηστος Χρήστος Παπαδόπουλος ο οποίος σε λίγες μέρες κάνει θαύματα. Ανεβάζει την ψυχολογία της ομάδας που φτάνει μια ανάσα από το να νικήσει τον Ηρακλή στον ημιτελικό του Κυπέλλου στο Ρέθυμνο αλλά και ο ίδιος απογοητεύεται στην είδηση ότι ο Σταθοκωστόπουλος για τη σεζόν 2005-06 έκλεισε προπονητή τον Αργεντινό Χαβιέ Βέμπερ.
Πάταγος στο παγκόσμιο βόλεϊ
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Παναθηναϊκός προκαλεί πάταγο στο παγκόσμιο βόλεϊ έχοντας ενισχυθεί με τους Βραζιλιάνους Ντάντε και Μαρτσέλο, ενώ κλείνει και τον Μπάεφ από τον Ηρακλή. Οι προσδοκίες ανεβαίνουν στα ύψη κι όλοι περιμένουν νταμπλ και κατάκτηση Ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Η ομάδα, όμως, δεν φτάνει στον τελικό του Τοπ Τιμς Καπ στη Μαγιόρκα καθώς αποκλείεται στον ημιτελικό από την Πιατσέντσα, γνωρίζει διασυρμό στον τελικό του Κυπέλλου από τον πανίσχυρο Ηρακλή του Αλέκου Λεώνη στην Αμαλιάδα και ο Βέμπερ ανακοινώνει στους παίκτες του ότι θα παραιτηθεί μετά την κριτική που δέχτηκε από συνεργάτες του Σταθοκωστόπουλου εννοώντας τον Μαργαρώνη και τον Λιακόπουλο. Τελικά, ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρωτάθλημα από τον Ηρακλή, ο Βέμπερ γίνεται ήρωας και φεύγει για την πατρίδα του. Τα γεγονότα εκείνης της σεζόν και το τεράστιο άνοιγμα κοντά στα 3,2 εκ. Ευρώ που έκανε ο Σταθοκωστόπουλος τον έφτασαν στα όρια του.
Η επόμενη χρονιά (2006-07) σημαδεύτηκε από την καθυστερημένη και εν τέλει λανθασμένη απόφαση του Σταθοκωστόπουλο να προσλάβει προπονητή τον Βραζιλιάνο Ντο Σάντος που δεν είχε ούτε δίπλωμα αναγνωρισμένο από την FIVB. Οι Βραζιλιάνοι μάνατζερ αλλά και ο Ντάντε είχαν συμβουλέψει τον Σταθοκωστόπουλο να πάρει προπονητή τον Ντο Σάντος αλλά τα αποτελέσματα φάνηκαν στην πίεση. Ο Ντο Σάντος πήρε το Κύπελλο από τη Λαμία στον τελικό της Πάτρας, αλλά στα πλέι οφ ο Παναθηναϊκός τα κάνει... μούσκεμα. Χάνει το πλεονέκτημα έδρας κι ο Σταθοκωστόπουλος που πάντα είχε αδυναμία και «κακομάθαινε» τους παίκτες ξεσπάει στον Ντο Σάντος και τον απολύει πριν τον τελευταίο τελικό. Την ομάδα κοουτσάρει ο Νίκος Μπουτσουρής αλλά ο Ηρακλής κάνει φιέστα στην έδρα του κατακτώντας «έξυπνα» τον τίτλο.
Η αντίστροφη μέτρηση και η μεγάλη κόντρα
Τη σεζόν 2007-08 ο Σταθοκωστόπουλος μετρούσε αντίστροφα στον Παναθηναϊκό. Οι σχέσεις του με τον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Θανάση Γιαννακόπουλο πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο μέχρι που ήρθαν σε δημόσια ρήξη στη Γενική Συνέλευση του Ερασιτέχνη. Από τότε ο Σταθοκωστόπουλος ασκούσε έντονη κριτική στον Γιαννακόπουλο, ενώ όπως παραδέχτηκε και αργότερα δημοσίως, θεωρούσε ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου του έκανε πόλεμο και του έβαζε «τρικλοποδιές» σε θέματα που αφορούν το τμήμα του βόλεϊ. Ο Σταθοκωστόπουλος τοποθετήθηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που διοικείται ο Ερασιτέχνης και ζητά να ανοίξουν οι πόρτες σε νέα μέλη. Μέχρι και σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα.
Ο Σταθοκωστόπουλος ήταν πρόεδρος σε ένα τμήμα που ουσιαστικά δεν ήλεγχε αφού δεν είχε καμία οικονομική αυτονομία και η τελευταία υπογραφή σε όλα τα θέματα ήταν του προέδρου του Ερασιτέχνη. «Θα βάζω χρήματα για να είναι πρόεδρος κάποιος που δεν μου αναγνωρίζει τίποτα;», είχε πει ο Σταθοκωστόπουλος φωτογραφίζοντας τον Γιαννακόπουλο ο οποίος από την πλευρά του θεωρούσε ότι ο Σταθοκωστόπουλος «ξεπέρασε τα εσκαμμένα» και «άφησε αιφνιδιαστικά» το τμήμα λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Εκείνη τη σεζόν ο Σταθοκωστόπουλος προσπαθούσε να διεκδικήσει το φάιναλ-4 του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, βρήκε κλειστές τις πόρτες στο στάδιο του «Ελληνικού» και το ΟΑΚΑ το οποίο παραδοσιακά ήταν το «βασίλειο του μπάσκετ». Δεν συνέβη βέβαια το ίδιο την επόμενη σεζόν (2008-09) όταν ο Παναθηναϊκός με πρωτοβουλία του Γιαννακόπουλου και τη συνεργασία του Έλληνα διοργάνωσε το φάιναλ-4 του Συνομοσπονδίας στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με επιτυχία αφού η ομάδα έφτασε στον τελικό και αγωνίστηκε για πρώτη φορά παρουσία 15.000 οπαδών του τριφυλλιού.
Οριστική ρήξη
Τον Μάιο του 2008 που ο Σταθοκωστόπουλος ανακοίνωσε κι επίσημα την παραίτηση του και ήρθε σε ανοικτή ρήξη με τον Γιαννακόπουλο λέγοντας ότι του έκανε πόλεμο και πως ποτέ δεν τον ευχαρίστησε για την προσφορά του στο τμήμα. Ολοι γνώριζαν πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο για το μέλλον του τμήματος βόλεϊ του Παναθηναϊκού.
Δυστυχώς, όμως, κανείς, μα κανείς παίκτης του Παναθηναϊκού και ειδικά από αυτούς που έμειναν στην ομάδα και είχαν ευεργετηθεί επί Σταθοκωστόπουλου δεν βγήκαν δημόσια για να τον στηρίξουν ή, να του ζητήσουν να ξανασκεφτεί την απόφαση του. Το θετικό για τον Παναθηναϊκό ήταν ότι ο Σταθοκωστόπουλος έκλεισε όλες τις ανοικτές τρύπες και το τμήμα δεν είχε ούτε ένα Ευρώ χρέος, ενώ υποσχέθηκε να πληρώνει τον Αγκάμεζ. Φυσικά μετά την αποχώρηση του Σταθοκωστόπουλου έφυγε και ο Ντάντε για τη Διναμό Μόσχας παρότι είχε συμβόλαιο για ένα ακόμα χρόνο με τον Παναθηναϊκό. Η στάση του Σταθοκωστόπουλου στο θέμα του Ντάντε δεν ήταν ξεκάθαρη κι αυτό ήταν λάθος του.
Τα ηνία στον Έλληνα
Στο μεταξύ, ο Γιαννακόπουλος εμπιστεύτηκε το ΤΑΑ στον Αλέξανδρο Έλληνα που μπήκε στα κοινά επί Σταθοκωστόπουλου και είχε βοηθήσει σημαντικά κυρίως σε χορηγίες των αυτοκινήτων Subaru αλλά και σε μετρητά. Θεωρούσε, όμως, πως δεν είχε αξιοποιηθεί ανάλογα από τον Σταθοκωστόπουλο κι έτσι δοκίμασε την τύχη του.
Με την βαρύγδουπη πρόσληψη του Αλέκου Λεώνη αλλά και των Γκέριτς, Αντρέ, Ντεπέστελε και Ερπ η ομάδα απέκτησε δυναμική. Ο Ελληνας ήρθε σε ρήξη με τον Σταθοκωστόπουλο για το θέμα του Ντάντε αφού το ΤΑΑ Παναθηναϊκός πάλι καλούνταν να πληρώσει τα σπασμένα και να χάσει τον κορυφαίο ακραίο του παγκοσμίου βόλεϊ χωρίς να εισπράξει ένα Ευρώ. Στο μεταξύ οι καθυστερήσεις στους μισθούς των παικτών και τα προβλήματα στο οργανωτικό κομμάτι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους μέχρι που οδήγησαν τον Λεώνη σε παραίτηση την οποία μετά ανακάλεσε προκαλώντας τη δυσφορία των οπαδών του Παναθηναϊκού αλλά και του Γιαννακόπουλου.
Η απώλεια του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό στον τελικό στο Τροκαντερό αλλά και η ήττα από τη ρωσική Μπελογκόριε στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας στο ΟΑΚΑ θεωρήθηκαν... μεγάλες αποτυχίες από τον Θανάση Γιαννακόπουλο και τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Λεώνη και τον Έλληνα άρχισαν να διαγράφονται. Η απώλεια του πρωταθλήματος του 2009 και πάλι με πλεονέκτημα έδρας, αυτή τη φορά από τον Ολυμπιακό βάζει ταφόπλακα σε όλες τις εξελίξεις. Λίγες βδομάδες αργότερα ο Γιαννακόπουλος ανακοινώνει την οριστική αποχώρηση του από τον Ερασιτέχνης αλλά γνωστοποιεί ότι θα βοηθήσει το τμήμα του βόλεϊ εάν έχει «λογικό προϋπολογισμό».
Ο Λεώνης παραδίδει λίστα με πολύ δυνατά ονόματα και ο Αλέξανδρος Ελληνας με άμεσο συνεργάτη τον Τάσο Τεντζέρη προχωρούν σε συμφωνίες με πρωτοκλασάτους αθλητές όπως ο Πολωνός Ζαγκούμνι, ο Γάλλος Σαμικά, ο Αμερικανός Ρούνεϊ, ο Σμαραγδής από τον Ηρακλή αλλά και οι Χριστοφιδέλης, Παπαδημητρίου από τον Ολυμπιακό.
Ο προϋπολογισμός εκτοξεύεται στα 2,6 εκ. Ευρώ και μόλις ενημερώνεται ο Γιαννακόπουλος για το νέο μπάτζετ γίνεται έξαλλος σταματάει κάθε συζήτηση για ενίσχυση της ομάδας βόλεϊ αφού θεωρεί ότι «κάποιοι τον κοροϊδεύουν» και δηλώνει πως δεν είναι διατεθειμένος να δώσει τόσα πολλά χρήματα για το βόλεϊ.
Εξελίξεις, αβεβαιότητα και... Κίτσιος
Μετά την παραίτηση του Θανάση Γιαννακόπουλου από την προεδρία του Ερασιτέχνη, ακολουθούν δραματικές εξελίξεις, αβεβαιότητα, αναβολές εκλογών και μετά από ένα και πλέον μήνα αναλαμβάνει ο Μιχάλης Κίτσιος. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης, ο Ελληνας είναι απρόθυμος να εμπλακεί χωρίς Γιαννακόπουλο στο προσκήνιο αλλά στο συρτάρι του έχει σημαντικές συμφωνίες με κορυφαίους αθλητές.
Ο Κίτσιος αναθέτει στον Θεόδωρο Λιακόπουλο και στον Αλέξανδρο Έλληνα να συντάξουν από κοινού νέο προϋπολογισμό κοντά στο 1,6 εκ. Ευρώ. Ο Ελληνας δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να μετάσχει στο νέο ΤΑΑ. Την ίδια τακτική ακολουθεί και ο Αλέκος Λεώνης ο οποίος και σε προσωπικό επίπεδο δεν δέχεται μείωση για τη σεζόν 2009-10 και για πρώτη φορά θέτει θέμα άμεσης εξόφλησης του για τα δεδουλευμένα προκαλώντας την αντίδραση του Γιαννακόπουλου που στο παρασκήνιο του διαμηνύει «πως δεν θα πληρωθεί ποτέ».
Η κατάσταση φτάνει σε νέο αδιέξοδο και μετά τον Λεώνη, ο Λιακόπουλος με τον νέο πρόεδρο του Ερασιτέχνη Μιχάλη Κίτσιο προσλαμβάνουν τον Στέλιο Καζάζη ο οποίος ετοιμάζει και εναλλακτικές λύσεις παικτών σε περίπτωση που δεν κλείσουν οι Ζαγκούμνι, Σαμικά, Ρούνεϊ. Προς έκπληξη όλων, όμως, όλοι οι αθλητές εκτός του Πρίντι δέχονται τη μείωση συμβολαίων τους και ο Παναθηναϊκός κρατάει τις δυνάμεις του μειώνοντας το μπάτζετ κατά 800.000 Ευρώ.
Οι παλινωδίες στο γηπεδικό
Στο μεταξύ, μετά τις έντονες αντιδράσεις των οπαδών για τη Γλυφάδα προκύπτει ζήτημα έδρας αλλά χωρίς η διοίκηση να λαμβάνει σοβαρά τα θέμα, ούτε κι έχει τα χρήματα να πάρει δραστικές και οριστικές αποφάσεις. Έτσι αποφασίζει να δοκιμάσει την περίπτωση του Μετς που αποδείχτηκε ακατάλληλη. Μετά από συνεχείς επιθέσεις από αγνώστους που ρίχνουν μολότοφ και τις ήττες από ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, ΕΑΠ η διοίκηση του Ερασιτέχνη αποφασίζει να επιστρέψει στη Γλυφάδα. Οι οπαδοί, όμως, συνεχίζουν το εμπάργκο. Αλλοι δεν θέλουν να «ταξιδεύουν» στη Γλυφάδα, άλλοι θέλουν να γυρίσει ο Βλάσης, άλλοι δεν θέλουν τον Χατζηαντωνίου επειδή πήγε στον Ολυμπιακό.
Στα ντέρμπι του πρωταθλήματος και στους κρίσιμους Ευρωπαϊκούς αγώνες η ομάδα παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων. Οι παίκτες αισθάνονται μόνοι, είναι απλήρωτοι και ο Καζάζης κάνει... μαγικά για να κρατήσει την ομάδα του ενωμένη. Μόνο όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου στο Τροκαντερό ο κόσμος αγκαλιάζει την ομάδα η οποία κατά γενική ομολογία είχε το πιο ομαδικό προφίλ των τελευταίων ετών.
Το κάστρο έπεσε από μέσα...
Όπως, λέει και ο Αλέκος Λεώνης «τα κάστρα πέφτουν από μέσα» κι έτσι μετά την ανακοίνωση ότι ο Κώστας Χριστοφιδέλης έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας η ομάδα «έπεσε από μέσα». Από εκεί και πέρα η μάχη με τον Ολυμπιακό ήταν άνιση. Η ομάδα πέφτει ηρωικά μαχόμενη στον 4ο τελικό.
Χειρότερο όμως και από την απώλεια του πρωταθλήματος είναι η έλλειψη ενός δυνατού χρηματοδότη - παράγοντα στο πράσινο ΤΑΑ. Ενός ανθρώπου που θα ξέρει το άθλημα και που θα οργανώσει ικανή διοίκηση για να κρατήσει τον κορμό της ομάδας και θα σχεδιάσει το μέλλον της σε όλα τα επίπεδα.
Το καλοκαίρι που πέρασε η ομάδα αργοπέθαινε. Φεύγει ο Ζαγκούμνι κι ο Σαμικά παρότι αρχικά ζήτησαν να μείνουν, ακολουθεί στην έξοδο και ο Αγκάμεζ, ενώ χάνεται και ο νεαρός Φιλίποφ που προτιμά να πάει στον Ολυμπιακό. Μέρα με τη μέρα η ομάδα χάνει τις δυνάμεις, την αξιοπιστία της, και τελικά τους παίκτες της. Οι άδειες καρέκλες της Γλυφάδας θα στοιχειώνουν για πάντα το τμήμα που έστω και τώρα περιμένει τους «Παναθηναϊκάρες» για να το σώσουν.
Οι παλιότεροι γνωρίζουν πολύ καλά πρόσωπα και καταστάσεις και θα επιχειρήσουμε να φρεσκάρουμε στη μνήμη τους. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πολλές λεπτομέρειες. Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, το τι πραγματικά συμβαίνει στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού θα πρέπει να ρίξουμε μια μικρή ματιά στην ιστορία του. Κι όταν λέμε ιστορία, δεν μιλάμε τα τελευταία τρία χρόνια αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια.... Πάμε λοιπόν, κι όσοι πιστοί προσέλθετε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 το βόλεϊ αφέθηκε στην τύχη του από παράγοντες που για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους είχαν αποφασίσει να ρίξουν το βάρος τους σε άλλα τμήματα όπως το μπάσκετ. Αυτή ήταν και παραμένει η «κακοτυχία» του τμήματος. Ποτέ δεν βρήκε έναν δυνατό οικονομικό παράγοντα να το αγκαλιάσει, να το οργανώσει και να το αξιοποιήσει με εξαίρεση τον Βλάση Σταθοκωστόπουλο όπου το «πράσινο» ΤΑΑ έζησε τον «χρυσό αιώνα» του αλλά με λίγους τίτλους σε σχέση με την τεράστια επένδυση που έγινε.
Πάντα οι επενδύσεις στο ανδρικό τμήμα βόλεϊ γίνονταν μετά από πίεση και παραδοσιακά μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Ποτέ δεν υπήρχε οργάνωση και προγραμματισμός σε βάθος χρόνου. Ποτέ δεν εκπονήθηκε πολυετές πλάνο με στόχο την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ή, μιας Ευρωπαϊκής κούπας ή, ακόμα της δημιουργίας τμημάτων υποδομής. Αυτά ήταν και τα μόνιμα παράπονα των παικτών του, των προπονητών του και φυσικά των οπαδών του. Ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις στην υποδομή και ποτέ δεν υπήρξε ενδιαφέρον να βρεθεί στέγη στο τμήμα που έχει χαρίσει στο σύλλογο πάνω από 60 τίτλους σε άνδρες, γυναίκες και εφήβους.
Τα χρυσά χρόνια
Το τμήμα του βόλεϊ κατά γενική ομολογία είχε τις πιο επιτυχημένες περιόδους του από το 1980 μέχρι και το 1986 και έγιναν οι ιστορικές μεταγραφές των Στέλιου Καζάζη, Δημήτρη Ανδρεόπουλου, Τάσου Τεντζέρη αλλά και από το 2001 έως το 2008 που ηγήθηκε ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος όταν ήρθαν σπουδαίοι αθλητές όπως οι Ντάντε, Αντρέ Νασιμέντο, Μαρτσέλο, Μπάεφ. Ο προϋπολογισμός ρεκόρ των 3,5 εκ. Ευρώ της σεζόν 2006-07 αποτελεί ρεκόρ όλων των εποχών και για τα σημερινά δεδομένα που αναζητούνται μισό εκατομμύριο Ευρώ αποτελούσε επένδυση «μαμούθ» που θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τη δημιουργία κι ενός κλειστού γυμναστηρίου...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μετά την πλήρη κυριαρχία του Ολυμπιακού από το 1978 έως το 1981 ο Παναθηναϊκός επανήλθε δυναμικά. Με το μπάσιμο του Γιώργου Βαρδινογιάννη στα κοινά του ποδοσφαίρου βοηθήθηκε και το βόλεϊ. Ο «καπετάνιος» πάντα έτρεφε αδυναμία για το τμήμα, έκανε προσωπικά τις μεταγραφές των Γαλάκου, Στέλιου Καζάζη, Ανδρεόπουλου και Τεντζέρη. Η Λεωφόρος αν και ακατάλληλη για αγώνες βόλεϊ ζούσε τις καλύτερες μέρες της...
Δυστυχώς, το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού δεν ακολούθησε τις μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής ανδρών όπως το ΠΑΠΕΤ του 1986 αλλά και της Γάνδης το 1987. Οι κρατούντες τα κλειδιά του συλλόγου δεν «απάντησαν» ποτέ στην ιστορική μεταγραφή του Γιώργου Κοσκωτά που έφερνε στον Ολυμπιακό τον κορυφαίο βολεϊμπολίστα του Παγκοσμίου βόλεϊ εκείνης της εποχής, τον Σουηδό Μπεγκντ Γκούσταφσον (παιδί του Άντερς Κρίστιανσον) τον οποίο μάλιστα παρουσίασε στο μπαλκόνι του Πειραιά μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι γνωρίζοντας την αποθέωση από χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού.
Η στήριξη του Παύλου
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος που στο μεταξύ ανέλαβε τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ήταν φανερό πως ήθελε να επενδύσει τα χρήματα του στο μπάσκετ και να το αναδείξει πρώτο σε Ελλάδα και Ευρώπη όπως και τα κατάφερε. Το βόλεϊ πάντα το στήριζε αλλά όχι για να κάνει τη διαφορά στο ευρωπαϊκό στερέωμα ή, ακόμα και να χτυπήσει τον παντοδύναμο Ολυμπιακό που σάρωνε στη μεταγραφική αγορά ότι καλύτερο υπήρχε με κλασικές περιπτώσεις των Μουστακίδη, Ντράγκοβιτς, Θεοδωρίδη, Λυκούδη κ.α.
Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Κύπελλο Κυπελλούχων του 1989 στην Φινλανδία ήταν η τελευταία αναλαμπή μιας μεγάλης ομάδας. Η ευκαιρία που όλοι περίμεναν για να ανανεωθεί η ομάδα και να προσεχτεί το υπάρχον υλικό δεν αξιοποιήθηκε και η μεταγραφή του τότε σοβιετικού Γκενάντι Τσερεμίσοφ ήταν η «απάντηση» στον Γκούσταφσον.
Εν τέλει, ο Τσερεμίσοφ τα πήγε πολύ καλύτερα από τον Γκούσταφσον ο οποίος όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά έφυγε... νύχτα. Ακόμα και τότε ο Παναθηναϊκός ενώ μπορούσε δεν πέρασε στην... αντεπίθεση. Αντίθετα, ενώ η ΠΑΕ Γαύρος μπήκε σε περιπέτειες, το «ερυθρόλευκο» τμήμα βόλεϊ εκμεταλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τις μεταγραφές που έγιναν με τα λεφτά του Κοσκωτά. Εξοικονόμησε χρήματα, χορηγούς και με την προσθήκη καλών ξένων η ομάδα έφτασε το 1992 να παίζει στον τελικό του Πρωταθλητριών με την Μεσατζέρο Ραβένα των Κίραλι, Τίμονς, Βούλο στο κατάμεστο ΣΕΦ.
Η καθοριστική σεζόν
Η σεζόν 1991-92 έμελλε να είναι καθοριστική για το βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Οι παίκτες του «τριφυλλιού» από τη μια έβλεπαν τους παίκτες του Ολυμπιακού να ζουν μέσα σε μεγαλεία και οι ίδιοι να ζουν στην ανυποληψία. Για πολλούς μήνες ήταν απλήρωτοι και σε μια ύστατη ενέργεια απόγνωσης συντάσσουν αιχμηρή επιστολή κατά του τότε προέδρου του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού Παύλου Γιαννακόπουλου ο οποίος έχοντας ρίξει αποκλειστικά το ενδιαφέρον του στο μπάσκετ είχε αφήσει το βόλεϊ στην τύχη του και απλήρωτους τους παίκτες - θρύλους της ομάδας. Οι παίκτες κατηγορούσαν ανοικτά τον Γιαννακόπουλο για αδιαφορία και τον καλούσαν να παραδώσει το τμήμα σε επιχειρηματίες που θα ενδιαφέρονταν για το μέλλον του. Μάλιστα απειλούσαν με αποχή από τις προπονήσεις και οριστική αποχώρηση από την ομάδα προκαλώντας την οργή του Γιαννακόπουλου ο οποίος θεωρούσε τους αθλητές «αχάριστους».
Μάλιστα από τις «βαριές» υπογραφές εκείνης της «ανοικτής» επιστολής διαμαρτυρίας των παικτών κατά της διοίκησης του Ερασιτέχνη ήταν του Τάσου Τεντζέρη, του σημερινού προπονητή του Παναθηναϊκού Στέλιου Καζάζη, του Κώστα Μαραρώνη, του Μιχάλη Κολιόπουλου, του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, του Παύλου Καραμαρούδη αλλά και του σημερινού διευθυντή της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Δημήτρη Γόντικα ο οποίος εξ αιτίας αυτών των γεγονότων σταμάτησε άδοξα την ενεργό δράση.
Η απάντηση του Γιαννακόπουλου στους αθλητές ήταν σκληρή και άρχισε μια εσωτερική διαμάχη χωρίς τέλος. Με αφορμή αυτό το περιστατικό έτρεξε νερό στο μύλο για τη δημιουργία του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμοιβομένων Πετοσφαιριστών (ΠΑΣΑΠ). Για να διαφυλάξει τα οικονομικά συμφέροντα των αθλητών που πλήττονταν όχι μόνο στον Παναθηναϊκό αλλά και σε άλλους συλλόγους.
Το 1992 ιδρύθηκε ο ΠΑΣΑΠ με ιδρυτικά στελέχη τον Δημήτρη Γόντικα, τον Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, τον Κώστα Μαργαρώνη, τον Βαγγέλη Κουτουλέα, τον Τάσο Τεντζέρη και τον Μάκη Δημητριάδη. Εκτός του Τριανταφυλλίδη που τότε ήταν στον Ολυμπιακό και «προκαλούσε» με τις προοδευτικές συνδικαλιστικές του απόψεις, όλοι οι υπόλοιποι ήταν παίκτες του Παναθηναϊκού που με την ευκαιρία των περιπετειών που περνούσαν ίδρυσαν το συνδικαλιστικό όργανο των βολεϊμπολιστών αλλά και ουσιαστικά το επαγγελματικό βόλεϊ στην Ελλάδα από το οποίο εκατοντάδες αθλητές βγήκαν κερδισμένοι.
Η μεταγραφή Καζάζη
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού ήταν η μεταγραφή του Στέλιου Καζάζη από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό. Μετά από μια ταπεινωτική εξαετία (1987-93), την πλήρη κυριαρχία του Ολυμπιακού και την παρουσία του στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών το 1992 στο κατάμεστο Ειρήνης και Φιλίας, η διοίκηση του Ολυμπιακού υπό τον Άρη Πόιλα θέλησε να δώσει την χαριστική βολή στην «εξαθλιωμένη» ομάδα του Παναθηναϊκού που θύμιζε κάτι από... 2010. Έτσι, ο Γαύρος απέκτησε τον τελευταίο των... Μοϊκανών Στέλιο Καζάζη. Η ιδέα ήταν του Ποϊλα που πείσμωσε μετά την ελληνοποίηση του Σάββα Κοβάτσεφ και τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό ένα χρόνο νωρίτερα και ήθελε να πάρει το.... αίμα του πίσω.
Ολοι γνώριζαν, πως ο Στέλιος Καζάζης, ο παίκτης σύμβολο του Παναθηναϊκού ήταν επί πολλούς μήνες απλήρωτος κι όλα αυτά ενώ για πολλά χρόνια έλεγε «όχι» σε απίστευτες προτάσεις ιταλικών συλλόγων. Εάν ο Καζάζης μετά το έπος της Γάνδης το 1987 είχε φύγει για να αγωνιστεί στο «καμπιονάτο» τόσο η καριέρα του αλλά και η πορεία του ελληνικού βόλεϊ θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Ο Καζάζης όπως και οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού εκείνη την εποχή ζούσαν με το όνειρο του «μεγάλου Παναθηναϊκού». Ονειρεύονταν μια πορεία ανάλογη του Ολυμπιακού αλλά στο τέλος έμειναν μόνοι τους στη Λεωφόρο αφού κανείς δεν τολμούσε να πάρει το τμήμα του βόλεϊ από τα χέρια του Ερασιτέχνη και να σκεφτεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της οικογένειας Γιαννακόπουλου.
Ο Καζάζης πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάει στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1992 και μάλιστα έχοντας στο πλευρό του τον Μιχάλη Γεωργαντή ο οποίος τη σεζόν 1991-92 είχε αναλάβει υπηρεσιακά προπονητής του Παναθηναϊκού. Ο Γεωργαντής υπήρξε από τους κορυφαίους βολεϊμπολίστες του ελληνικού βόλεϊ και του Παναθηναϊκού και μέχρι σήμερα εκ των στενών συνεργατών του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Ο Γεωργαντής γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις και σέβονταν πάντα τις επιθυμίες της οικογένειας Γιαννακόπουλου που ήθελαν να επενδύσουν στο μπάσκετ και όχι στο βόλεϊ. Αυτή ήταν πάντα μια επιλογή που σημάδεψε τα δύο ομαδικά αθλήματα αφού το επαγγελματικό μπάσκετ εκτοξεύτηκε στην Ελλάδα χάρις τον Γιαννακόπουλο και τον ανταγωνισμό που δημιουργήθηκε με τις τεράστιες επενδύσεις του, όμως, το βόλεϊ έμεινε ο «φτωχός συγγενής». Μέχρι και ο ικανότατος Τάσος Στεφάνου μετά από δύο χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στο βόλεϊ ως έφορος, δέχτηκε πρόταση για να αναλάβει επιτελική θέση στην ΚΑΕ.
Ο Γεωργαντής αν και «άρρωστος» Παναθηναϊκός ποτέ δεν έκρυψε πως το καλοκαίρι του 1992 συμβούλεψε τον Καζάζη να αποδεχτεί την πολύ καλή πρόταση του Ολυμπιακού. Έτρεφε πολύ μεγάλο σεβασμό για τον Καζάζη και επειδή έτυχε να έχει και προσωπική φιλία με τον Στέλιο Κούβαρη που τότε έμπαινε στα κοινά του Ολυμπιακού, ήθελε να βοηθήσει ώστε να κινηθούν τα λιμνάζοντα νερά στο άθλημα. Έτσι και ο ίδιος ο Γεωργαντής ανέλαβε άτυπα μάνατζερ των «ερυθρολεύκων» δηλώνοντας πως στη ζωή του είναι «το βόλεϊ είναι πάνω απ΄ όλα».
Ομως, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν μπόρεσαν να «χωνέψουν» ότι στην ομάδα τους είναι μάνατζερ ένας «δηλωμένος» Παναθηναϊκός. Τον γιουχάισαν στο πρώτο ντέρμπι των «αιωνίων» στη Δραπετσώνα κι ο Γεωργαντής παραιτήθηκε.
Οι δύο τίτλοι
Για τον Παναθηναϊκό, όμως, δεν άλλαξε τίποτα. Το 1993 έφυγε κι ο Τάσος Τεντζέρης ενώ ο Ντίνος Χασάπης που ήταν εξ απορρήτων της οικογένειας Γιαννακόπουλου από την αρχή της δεκαετίας του ΄90 προσπαθούσε με τα... ψέμματα να οργανώσει το τμήμα. Η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στο ΑΣΕΑΔ μετά από πολύμηνη δικαστική διαμάχη για την διεκδίκηση του Σάββα Κοβάτσεφ ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, όπως και η κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων του 1994 και 1995 που εν πολλοίς οφείλονταν στην παρουσία του Γιούρι Φιλίποφ, του Δημήτρη Ανδρεόπουλου αλλά και του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη που έφυγε από τον Ολυμπιακό για ένα... καπρίτσιο.
Οπως αποδείχτηκε, όμως, εκ των υστέρων ακόμα και αυτά τα δύο πρωταθλήματα οφείλονταν σε συγκυρίες, στην αγωνιστική κρίση του Ολυμπιακού στη μετά Λάιου εποχή και στο πείσμα κάποιων παικτών για να διακριθούν έχοντας μάλιστα προπονητή τον Στέλιο Προσαλίκα.
Ακόμα και τότε, όμως, τα οικονομικά προβλήματα ήταν διάχυτα και συντρόφευαν τον Παναθηναϊκό. «Μίστερ αύριο» αποκαλούσε ο Βούλγαρος κεντρικός Τίμο Τόνεφ, τον έφορο Ντίνο Χασάπη ο οποίος το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις αλλά ποτέ δεν είχε χρήματα αφού περίμενε πότε θα πάει καλά το μπάσκετ για να ζητήσει χρήματα από τον Γιαννακόπουλο.
Όλο το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού ήταν μόνος του ο Χασάπης. Κάτι σαν τον Βασίλη Πιστιόλη στις γυναίκες που ήταν ο εξ απορρήτων του Θανάση Γιαννακόπουλου και τα τελευταία χρόνια έφτιαξε την «πράσινη» αυτοκρατορία στο γυναικείο βόλεϊ όπου, όμως, τα κασέ είναι πολύ πιο χαμηλά και ο ανταγωνισμός σχεδόν ανύπαρκτος.
Ο Χασάπης, αφού δεν είχε χρήματα, μοιραία είχε πολλές τριβές με παίκτες και προπονητές κι όταν τη σεζόν 1995-96 ξέχασε να δηλώσει τους Φιλίποφ, Τόνεφ στις προθεσμίες που είχε θέσει η CEV για τα Ευρωπαϊκά κύπελλα φάνηκε και πάλι η οργανωτική «γύμνια» του Παναθηναϊκού. Ήταν μοιραίο να πέσει όλη η ευθύνη στον Χασάπη αλλά κι αυτό ήταν άδικο. Για πολλές εβδομάδες οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γέμιζαν τη Λεωφόρο κι έβριζαν εν χορώ τη διοίκηση.
Η καλύτερη ομάδα της δεκαετίας του ΄90 έπαιζε στην Ευρώπη μόνο με Έλληνες παίκτες χάνοντας την ευκαιρία για μια μεγάλη διάκριση. Λόγω της τιμωρίας της Λεωφόρου, ο τελευταίος τελικός των πλέι οφ με τον Άρη στο πρωτάθλημα 1994-95, έγινε στη Χαλκίδα η ομάδα πανηγύρισε μεταξύ συγγενών και πιστών οπαδών της την κατάκτηση του πρωταθλήματος κι από τότε άρχισε και πάλι η κατηφόρα. Για την κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων κανείς ποτέ από τη διοίκηση δεν επιβράβευσε τους παίκτες και ποτέ δεν δόθηκε το πριμ πρωταθλήματος.
Μετά το '96 πήρε την κατιούσα
Την ίδια χρονιά (1996) ο Γαύρος με τους Κουβανούς Ερνάντεζ, Σάντσεζ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης κατακτώντας τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο στο κατάμεστο ΣΕΦ. Οι συγκρίσεις και πάλι με τον «αιώνιο» αντίπαλο του ήταν αποκαρδιωτικές...
Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει. Το καλοκαίρι του 1996 και στον απόηχο της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων ο Γαύρος μετά από προσωπική παρέμβαση του Σωκράτη Κόκκαλη κάνει τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών.
Φέρνει στην Ελλάδα τον Ιταλό προπονητή που εκτόξευσε την Σίσλεϊ Τρεβίζο και σήμερα είναι διευθυντής στην ποδοσφαιρική ομάδα της Ρόμα. Η αναφορά για τον Τζιαμπάολο Μοντάλι και μαζί τους χρυσούς Ολυμπιονίκες, τον Ολλανδό κεντρικό Γιανκ Χελντ και τον Αμερικανό πασαδόρο Τζεφ Στορκ, ενώ παράλληλα «τσιμπάει» και τον ταλαντούχο Βασίλη Κουρνέτα από την Φιλία Ηλιούπολης.
Και πάλι όλοι περίμεναν την απάντηση του Παναθηναϊκού. Παρά τις πιέσεις των οπαδών, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν είχε χρήματα για... πέταμα. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο μπάσκετ και το βόλεϊ έπεσε πάλι στην ανυποληψία.
Η πρωταθλήτρια ομάδα του 1996 στην κυριολεξία σκόρπισε, ενώ δύο σημαντικοί οικονομικοί παράγοντες που τότε είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για να αναλάβουν το τμήμα πήραν αρνητική απάντηση από την διοίκηση του Ερασιτέχνη.
Απλήρωτοι και χωρίς νερό
Οι ξένοι παίκτες έφυγαν, ο Τριανταφυλλίδης έφτασε στη δύση της καριέρας του, αργότερα έφυγε ο Χατζηαντωνίου με προσφυγή επειδή του χρωστούσαν. Ακολούθησαν ο Ανδρεόπουλος με τον Προσαλίκα που έμειναν απλήρωτοι και πήγαν στην ΑΕΚ. Μάλιστα, ήταν τέτοια η αδυναμία του Παναθηναϊκού που όταν ο Ανδρεόπουλος έκανε προσφυγή για να μείνει ελεύθερος κανείς από τη διοίκηση του τριφυλλιού δεν παρέστη στο δικαστήριο. Αφησε τον αθλητή να μείνει ελεύθερος για να πάει στην ΑΕΚ «ένεκα της προσφοράς του στον σύλλογο». Άλλος ένας μεγάλος αθλητής έφυγε σαν κυνηγημένος και ποτέ δεν δικαιώθηκε.
Δύο σεζόν (1998-99 και 1999-00) η ομάδα τερμάτισε 7η , δεν βγήκε καν στην Ευρώπη και είχε γίνει περίγελος. Οι παίκτες ήταν απλήρωτοι, δεν έκαναν ούτε μπάνιο στη Λεωφόρο επειδή η ΕΥΔΑΠ είχε κόψει το νερό στον «Τάφο». Οι προπονητικές αναλύσεις γίνονταν στο καφενείο έναντι της Λεωφόρου και οι παίκτες ταξίδευαν στους αγώνες με τα αυτοκίνητα τους. Χάρις τις ηρωικές προσπάθειες κάποιου σκληρού πυρήνα παικτών, βετεράνων και μερικών παραγόντων η ομάδα κρατήθηκε ζωντανή.
Σε συνέχεια της «γκάφας του αιώνα» που δεν δηλώθηκαν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια οι δύο ξένοι της ομάδας Φιλίποφ και Τόνεφ τη σεζόν 1995-96 το ίδιο επαναλήφθηκε και με τον Ρώσο Ορλένκο τη σεζόν 1998-99 ο οποίος όπως ο Τσέχος Πεσλ και ο Αμερικανός Νάιγκραντ διεκδικούσαν για πολλά χρόνια τα δεδουλευμένα τους με καταγγελίες στην Παγκόσμια ομοσπονδία. Το καλοκαίρι του 1999 και του 2000 η οικογένεια Γιαννακόπουλου δέχεται δύο προτάσεις από κορυφαίους επιχειρηματίες που ήθελαν να αναλάβουν αποκλειστικά το τμήμα του βόλεϊ αλλά έδωσαν αρνητική απάντηση.
Η κόντρα Παύλου-Βαρδινογιάννη
Το «φάντασμα» του Γιώργου Βαρδινογιάννη πλανιόταν πάντα στον Ερασιτέχνη και στο βόλεϊ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ξέσπασμα του Γιαννακόπουλου όταν έμαθε ότι η σύζυγος του Γιώργου Βαρδινογιάννη και άλλοτε βολεϊμπολίστρια της Αρτεμις Κορυδαλλού, Αγάπη Βαρδινογιάννη εκδήλωσε ενδιαφέρον για να αναλάβει την οργάνωση και την διοίκηση του γυναικείου τμήματος του βόλεϊ το καλοκαίρι του 2000. Τότε το γυναικείο τμήμα περνούσε κρίση αλλά «η πρόταση της Αγάπης» απορρίφθηκε.
Επεισόδιο είχαμε και το καλοκαίρι του 1999 όταν καλοθελητές φρόντισαν να «φουντώσουν» τον Γιαννακόπουλο ότι ο Βαρδινογιάννης ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με το τμήμα βόλεϊ και κατά συνέπεια με τον Ερασιτέχνη επειδή παραχώρησε τις ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις της Παιανίας στην ομάδα βόλεϊ για να κάνει προετοιμασία!
Ισως να ήταν μια έμμεση απάντηση στο «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ» που πάντα εξόργιζε την οικογένεια Βαρδινογιάννη και προσωπικά τον «καπετάνιο» που από καιρό εις καιρό ασκούσε κριτική για την φθίνουσα πορεία των τμημάτων του Ερασιτέχνη. Βέβαια, τα χρόνια πέρασαν και οι δύο οικογένειες τα βρήκαν για χάρη της ΠΑΕ, αλλά όχι και για το καλό του βόλεϊ...
Γύρω στο 2000 κάνει την εμφάνιση της και η «Παναθηναϊκή Ιδέα» που ιδρύθηκε από παλιά στελέχη, αθλητές και προπονητές του Παναθηναϊκού που ζητούσαν την αναβάθμιση των τμημάτων του Ερασιτέχνη. Ωστόσο, η επικριτική τους πολιτική τους έφερε αμέσως σε ρήξη με τον Παύλο και τον Θανάση οι οποίοι θεωρούσαν την Κίνηση ως «Δούρειο ίππο» όσων ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του Ερασιτέχνη.
Μέσα στον χαμό ο Ντίνος Χασάπης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνει το «κόλπο γκρόσο» και να προσελκύσει χορηγούς στο πράσινο ΤΑΠ φέρνει στην Ελλάδα τον Ντανιέλε Μπανιόλι. Όσοι είδαν στη Λεωφόρο τον Ιταλό (επί σειρά ετών προπονητής της πολυπρωταθλήτριας Σίσλεϊ Τρεβίζο και σήμερα προπονητή της Εθνικής Ρωσίας) ένα βράδυ μιας βροχερής Δευτέρας δεν πίστευαν στα μάτια τους. Κι όμως ήταν ο Χασάπης μαζί με τον Μπανιόλι στο πλατύσκαλο της Λεωφόρου. Δεν ήταν ψέμα. Όπως δεν ήταν ψέμα και το σοκ που έπαθε ο Ιταλός. Από τη χλιδή του αθλητικού κέντρου του «Πάλα Βέρντε» του Μπενετόν στο Τρεβίζο, βρέθηκε στον «Τάφο του Ινδού». Του έπεσε κομμάτι βαρύ, ευχαρίστησε τον Χασάπη και έφυγε τρέχοντας.
Γενικά, όποιος επιχειρούσε να κάνει προκοπή στο βόλεϊ έτρωγε τα μούτρα του. Ακόμα και ο Θεόδωρος Λιακόπουλος που μπήκε για πρώτη φορά στο τμήμα το 2000 παραιτήθηκε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς επειδή όπως είχε δηλώσει τον υπονόμευαν παράγοντες της διοίκησης του Ερασιτέχνη. Προσέξτε. Ο Λιακόπουλος είναι κουμπάρος του Γιαννακόπουλου και επί σειρά ετών συνεργάτης του Σταθοκωστόπουλου στο ΤΑΑ αλλά το 2007 παραιτήθηκε επειδή δεν ενημερώθηκε για την πρόσληψη του Τάσου Κουμπλή ως τεχνικού διευθυντή
Η εμφάνιση του Βλάση
Έτσι, περνούσε ο καιρός αλλά στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού τίποτα δεν φαίνονταν να αλλάζει μέχρι που το καλοκαίρι του 2001 εμφανίστηκε ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος. Αρχικά ενίσχυε το πόλο στο οποίο επικεφαλής ήταν ο Πανίκος Χρυσοστόμου. Με την παρέμβαση του Λιακόπουλου αλλά και του παλιού βολεϊμπολίστα Κώστα Μαργαρώνη, ο Σταθοκωστόπουλος ενεπλάκη στα κοινά του τμήματος βόλεϊ αλλά αρχικά χωρίς να είναι στο προσκήνιο. Άτυπα εξοφλούσε παλιές οφειλές, προσφυγές, χρέη, τόκους και ποινές από αποφάσεις αθλητικών δικαστών και που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τη σεζόν 2000-01 η μεταγραφή του Νίκου Σαμαρά έγινε με χρήματα του Σταθοκωστόπουλου αλλά ακόμα και ο Εβρίτης ακραίος δεν έμαθε ποτέ ποιος του είχε πληρώσει το συμβόλαιο. Στα αποδυτήρια της ομάδας κυριαρχούσε το μυθικό «πληρώνει ο Θείος», ενώ από το καλοκαίρι του 2002 που ο Σταθοκωστόπουλος ανακοίνωσε κι επίσημα την είσοδο του στο ΤΑΑ έριξε εκατοντάδες Ευρώ για ανακαίνιση των αποδυτηρίων, του γυμναστηρίου, των εξεδρών και των βοηθητικών χώρων της Λεωφόρου.
Ο Σταθοκωστόπουλος ήθελε να φέρει ό,τι καλύτερο υπήρχε στην αγορά αλλά το κακό όνομα που είχε δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός τα προηγούμενα χρόνια, αποτελούσε εμπόδιο. Οι ξένοι μάνατζερ ζητούσαν πάντα τα περισσότερα και μόνο όταν άρχισαν να γνωρίζουν τον Σταθοκωστόπουλο και τους συνεργάτες του άρχισαν να είναι ανοικτοί σε συμφωνίες.
Δεκαπέντε εκατομμύρια ευρώ!
Η έλευση του Πολωνού Μούρεκ και του Γάλλου Μπρι το καλοκαίρι του 2002 ήταν η αρχή, ενώ προπονητής ήταν ο Ιταλός και μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης Ρομπέρτο Σερνιότι. Η είδηση ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Βραζιλιάνο νεαρό διαγώνιο Αντρέ Νασιμέντο έπεσε σαν... βόμβα. Όταν μάλιστα, η Βραζιλία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Μουντιάλ του Μπουένος Αϊρες, το Φθινόπωρο του 2002, ο Αντρέ Νασιμέντο γνώριζε την αποθέωση και όλοι τον περίμεναν να έρθει στην Ελλάδα.
Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήταν και πάλι ευτυχείς και περήφανοι για την ομάδα τους που σταδιακά άρχισε να γίνεται ανταγωνιστική. Οι παίκτες αισθάνονταν και πάλι δυνατοί και σίγουροι, αλλά έχασαν το Κύπελλο από την «άγνωστη» Νίκαια του Σωτήρη Δρίκου. Ηταν ο τελικός του 2003 όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 3-2 στον αξέχαστο τελικό της «Τέντας» στην Καλαμάτα. Ήταν ένα δυνατό πλήγμα για τον Σταθοκωστόπουλο αλλά και η αποτυχία που τον πείσμωσε ώστε να αφιερωθεί αποκλειστικά στο βόλεϊ. Στις επτά σεζόν που ο Σταθοκωστόπουλος ήταν στα κοινά του ΤΑΑ Παναθηναϊκός υπολογίζεται ότι δαπάνησε περίπου στα 15 εκ. Ευρώ, δηλαδή, περίπου 5 δις δραχμές.
Κι άλλα 12 η οικογένεια Γιαννακόπουλου
Από έρευνα που είχαμε κάνει το 2000 και είχε δημοσιευτεί, είχαμε υπολογίσει πως η οικογένεια Γιαννακόπουλου τη δεκαετία του ΄90 είχε ξοδέψει για το τμήμα του βόλεϊ 4 δις δραχμές, δηλαδή, 12 εκ. Ευρώ. Μιλάμε για μυθικά ποσά. Κοντά στα 30 εκ. Ευρώ χωρίς την παραμικρή προίκα στην ομάδα και στον σύλλογο. Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν φτιαχτεί δύο τεράστια γήπεδα που στέγαζαν τα τμήματα βόλεϊ του συλλόγου και που θα μπορούσαν να φέρουν τα ονόματα των χορηγών.
Πρωτάθλημα ξανά!
Τη σεζόν 2003-04 ο Σταθοκωστόπουλος εμπιστεύεται την ομάδα στον Στέλιο Καζάζη και κάνει τη διαφορά με τον Αμερικανό διαγώνιο Κλέιτον Στάνλεϊ και τον Πλάμεν Κονσταντίνοφ αλλά και τον Πολωνό Νταβίντ Μούρεκ. Ο Αμερικανός τραυματίζεται στο χέρι πριν τα πλέι οφ και η ομάδα μένει χωρίς διαγώνιο. Την τελευταία στιγμή ο Σταθοκωστόπουλος κλείνει τον Τσέχο Πόλακ από το Παγκράτι και κατακτά το πρωτάθλημα σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού.
Είχε προηγηθεί η βαριά ήττα του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Κυπέλλου στην Ορεστιάδα αλλά και η συμμετοχή της στο φάιναλ-4 του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας. Ηταν η πρώτη παρουσία του Παναθηναϊκού σε τελική φάση Ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά το 1989. Λίγο καιρό αργότερα ο Καζάζης με τη στήριξη της διοίκησης στέφεται πρωταθλητής και μαζί με τον Σταθοκωστόπουλο και γνωρίζουν την αποθέωση στη Λεωφόρο.
Το καλοκαίρι του 2004 ο Παναθηναϊκός κάνει λάθος που δεν κρατάει τον Κονσταντίνοφ και εμπιστεύεται τους νεαρούς και άπειρους τότε Πλάνενικ, Νοβότνι και Ζιγκάντλο οι οποίοι διακρίνονται ακόμα και σήμερα (ο Ζιγκάντλο είναι πασαδόρος της πρωταθλήτριας Ευρώπης Τρεντίνο). Τότε, όμως, δεν άντεξαν την πίεση του Παναθηναϊκού και ο Καζάζης οδηγείται σε παραίτηση τον Ιανουάριο του 2005. Μετά από λίγο καιρό οδηγείται σε παραίτηση και ο υπηρεσιακός προπονητής Παναγιώτης Λακασάς και αναλαμβάνει προπονητής ο αείμνηστος Χρήστος Παπαδόπουλος ο οποίος σε λίγες μέρες κάνει θαύματα. Ανεβάζει την ψυχολογία της ομάδας που φτάνει μια ανάσα από το να νικήσει τον Ηρακλή στον ημιτελικό του Κυπέλλου στο Ρέθυμνο αλλά και ο ίδιος απογοητεύεται στην είδηση ότι ο Σταθοκωστόπουλος για τη σεζόν 2005-06 έκλεισε προπονητή τον Αργεντινό Χαβιέ Βέμπερ.
Πάταγος στο παγκόσμιο βόλεϊ
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Παναθηναϊκός προκαλεί πάταγο στο παγκόσμιο βόλεϊ έχοντας ενισχυθεί με τους Βραζιλιάνους Ντάντε και Μαρτσέλο, ενώ κλείνει και τον Μπάεφ από τον Ηρακλή. Οι προσδοκίες ανεβαίνουν στα ύψη κι όλοι περιμένουν νταμπλ και κατάκτηση Ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Η ομάδα, όμως, δεν φτάνει στον τελικό του Τοπ Τιμς Καπ στη Μαγιόρκα καθώς αποκλείεται στον ημιτελικό από την Πιατσέντσα, γνωρίζει διασυρμό στον τελικό του Κυπέλλου από τον πανίσχυρο Ηρακλή του Αλέκου Λεώνη στην Αμαλιάδα και ο Βέμπερ ανακοινώνει στους παίκτες του ότι θα παραιτηθεί μετά την κριτική που δέχτηκε από συνεργάτες του Σταθοκωστόπουλου εννοώντας τον Μαργαρώνη και τον Λιακόπουλο. Τελικά, ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρωτάθλημα από τον Ηρακλή, ο Βέμπερ γίνεται ήρωας και φεύγει για την πατρίδα του. Τα γεγονότα εκείνης της σεζόν και το τεράστιο άνοιγμα κοντά στα 3,2 εκ. Ευρώ που έκανε ο Σταθοκωστόπουλος τον έφτασαν στα όρια του.
Η επόμενη χρονιά (2006-07) σημαδεύτηκε από την καθυστερημένη και εν τέλει λανθασμένη απόφαση του Σταθοκωστόπουλο να προσλάβει προπονητή τον Βραζιλιάνο Ντο Σάντος που δεν είχε ούτε δίπλωμα αναγνωρισμένο από την FIVB. Οι Βραζιλιάνοι μάνατζερ αλλά και ο Ντάντε είχαν συμβουλέψει τον Σταθοκωστόπουλο να πάρει προπονητή τον Ντο Σάντος αλλά τα αποτελέσματα φάνηκαν στην πίεση. Ο Ντο Σάντος πήρε το Κύπελλο από τη Λαμία στον τελικό της Πάτρας, αλλά στα πλέι οφ ο Παναθηναϊκός τα κάνει... μούσκεμα. Χάνει το πλεονέκτημα έδρας κι ο Σταθοκωστόπουλος που πάντα είχε αδυναμία και «κακομάθαινε» τους παίκτες ξεσπάει στον Ντο Σάντος και τον απολύει πριν τον τελευταίο τελικό. Την ομάδα κοουτσάρει ο Νίκος Μπουτσουρής αλλά ο Ηρακλής κάνει φιέστα στην έδρα του κατακτώντας «έξυπνα» τον τίτλο.
Η αντίστροφη μέτρηση και η μεγάλη κόντρα
Τη σεζόν 2007-08 ο Σταθοκωστόπουλος μετρούσε αντίστροφα στον Παναθηναϊκό. Οι σχέσεις του με τον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Θανάση Γιαννακόπουλο πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο μέχρι που ήρθαν σε δημόσια ρήξη στη Γενική Συνέλευση του Ερασιτέχνη. Από τότε ο Σταθοκωστόπουλος ασκούσε έντονη κριτική στον Γιαννακόπουλο, ενώ όπως παραδέχτηκε και αργότερα δημοσίως, θεωρούσε ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου του έκανε πόλεμο και του έβαζε «τρικλοποδιές» σε θέματα που αφορούν το τμήμα του βόλεϊ. Ο Σταθοκωστόπουλος τοποθετήθηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που διοικείται ο Ερασιτέχνης και ζητά να ανοίξουν οι πόρτες σε νέα μέλη. Μέχρι και σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα.
Ο Σταθοκωστόπουλος ήταν πρόεδρος σε ένα τμήμα που ουσιαστικά δεν ήλεγχε αφού δεν είχε καμία οικονομική αυτονομία και η τελευταία υπογραφή σε όλα τα θέματα ήταν του προέδρου του Ερασιτέχνη. «Θα βάζω χρήματα για να είναι πρόεδρος κάποιος που δεν μου αναγνωρίζει τίποτα;», είχε πει ο Σταθοκωστόπουλος φωτογραφίζοντας τον Γιαννακόπουλο ο οποίος από την πλευρά του θεωρούσε ότι ο Σταθοκωστόπουλος «ξεπέρασε τα εσκαμμένα» και «άφησε αιφνιδιαστικά» το τμήμα λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Εκείνη τη σεζόν ο Σταθοκωστόπουλος προσπαθούσε να διεκδικήσει το φάιναλ-4 του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, βρήκε κλειστές τις πόρτες στο στάδιο του «Ελληνικού» και το ΟΑΚΑ το οποίο παραδοσιακά ήταν το «βασίλειο του μπάσκετ». Δεν συνέβη βέβαια το ίδιο την επόμενη σεζόν (2008-09) όταν ο Παναθηναϊκός με πρωτοβουλία του Γιαννακόπουλου και τη συνεργασία του Έλληνα διοργάνωσε το φάιναλ-4 του Συνομοσπονδίας στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με επιτυχία αφού η ομάδα έφτασε στον τελικό και αγωνίστηκε για πρώτη φορά παρουσία 15.000 οπαδών του τριφυλλιού.
Οριστική ρήξη
Τον Μάιο του 2008 που ο Σταθοκωστόπουλος ανακοίνωσε κι επίσημα την παραίτηση του και ήρθε σε ανοικτή ρήξη με τον Γιαννακόπουλο λέγοντας ότι του έκανε πόλεμο και πως ποτέ δεν τον ευχαρίστησε για την προσφορά του στο τμήμα. Ολοι γνώριζαν πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο για το μέλλον του τμήματος βόλεϊ του Παναθηναϊκού.
Δυστυχώς, όμως, κανείς, μα κανείς παίκτης του Παναθηναϊκού και ειδικά από αυτούς που έμειναν στην ομάδα και είχαν ευεργετηθεί επί Σταθοκωστόπουλου δεν βγήκαν δημόσια για να τον στηρίξουν ή, να του ζητήσουν να ξανασκεφτεί την απόφαση του. Το θετικό για τον Παναθηναϊκό ήταν ότι ο Σταθοκωστόπουλος έκλεισε όλες τις ανοικτές τρύπες και το τμήμα δεν είχε ούτε ένα Ευρώ χρέος, ενώ υποσχέθηκε να πληρώνει τον Αγκάμεζ. Φυσικά μετά την αποχώρηση του Σταθοκωστόπουλου έφυγε και ο Ντάντε για τη Διναμό Μόσχας παρότι είχε συμβόλαιο για ένα ακόμα χρόνο με τον Παναθηναϊκό. Η στάση του Σταθοκωστόπουλου στο θέμα του Ντάντε δεν ήταν ξεκάθαρη κι αυτό ήταν λάθος του.
Τα ηνία στον Έλληνα
Στο μεταξύ, ο Γιαννακόπουλος εμπιστεύτηκε το ΤΑΑ στον Αλέξανδρο Έλληνα που μπήκε στα κοινά επί Σταθοκωστόπουλου και είχε βοηθήσει σημαντικά κυρίως σε χορηγίες των αυτοκινήτων Subaru αλλά και σε μετρητά. Θεωρούσε, όμως, πως δεν είχε αξιοποιηθεί ανάλογα από τον Σταθοκωστόπουλο κι έτσι δοκίμασε την τύχη του.
Με την βαρύγδουπη πρόσληψη του Αλέκου Λεώνη αλλά και των Γκέριτς, Αντρέ, Ντεπέστελε και Ερπ η ομάδα απέκτησε δυναμική. Ο Ελληνας ήρθε σε ρήξη με τον Σταθοκωστόπουλο για το θέμα του Ντάντε αφού το ΤΑΑ Παναθηναϊκός πάλι καλούνταν να πληρώσει τα σπασμένα και να χάσει τον κορυφαίο ακραίο του παγκοσμίου βόλεϊ χωρίς να εισπράξει ένα Ευρώ. Στο μεταξύ οι καθυστερήσεις στους μισθούς των παικτών και τα προβλήματα στο οργανωτικό κομμάτι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους μέχρι που οδήγησαν τον Λεώνη σε παραίτηση την οποία μετά ανακάλεσε προκαλώντας τη δυσφορία των οπαδών του Παναθηναϊκού αλλά και του Γιαννακόπουλου.
Η απώλεια του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό στον τελικό στο Τροκαντερό αλλά και η ήττα από τη ρωσική Μπελογκόριε στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας στο ΟΑΚΑ θεωρήθηκαν... μεγάλες αποτυχίες από τον Θανάση Γιαννακόπουλο και τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Λεώνη και τον Έλληνα άρχισαν να διαγράφονται. Η απώλεια του πρωταθλήματος του 2009 και πάλι με πλεονέκτημα έδρας, αυτή τη φορά από τον Ολυμπιακό βάζει ταφόπλακα σε όλες τις εξελίξεις. Λίγες βδομάδες αργότερα ο Γιαννακόπουλος ανακοινώνει την οριστική αποχώρηση του από τον Ερασιτέχνης αλλά γνωστοποιεί ότι θα βοηθήσει το τμήμα του βόλεϊ εάν έχει «λογικό προϋπολογισμό».
Ο Λεώνης παραδίδει λίστα με πολύ δυνατά ονόματα και ο Αλέξανδρος Ελληνας με άμεσο συνεργάτη τον Τάσο Τεντζέρη προχωρούν σε συμφωνίες με πρωτοκλασάτους αθλητές όπως ο Πολωνός Ζαγκούμνι, ο Γάλλος Σαμικά, ο Αμερικανός Ρούνεϊ, ο Σμαραγδής από τον Ηρακλή αλλά και οι Χριστοφιδέλης, Παπαδημητρίου από τον Ολυμπιακό.
Ο προϋπολογισμός εκτοξεύεται στα 2,6 εκ. Ευρώ και μόλις ενημερώνεται ο Γιαννακόπουλος για το νέο μπάτζετ γίνεται έξαλλος σταματάει κάθε συζήτηση για ενίσχυση της ομάδας βόλεϊ αφού θεωρεί ότι «κάποιοι τον κοροϊδεύουν» και δηλώνει πως δεν είναι διατεθειμένος να δώσει τόσα πολλά χρήματα για το βόλεϊ.
Εξελίξεις, αβεβαιότητα και... Κίτσιος
Μετά την παραίτηση του Θανάση Γιαννακόπουλου από την προεδρία του Ερασιτέχνη, ακολουθούν δραματικές εξελίξεις, αβεβαιότητα, αναβολές εκλογών και μετά από ένα και πλέον μήνα αναλαμβάνει ο Μιχάλης Κίτσιος. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης, ο Ελληνας είναι απρόθυμος να εμπλακεί χωρίς Γιαννακόπουλο στο προσκήνιο αλλά στο συρτάρι του έχει σημαντικές συμφωνίες με κορυφαίους αθλητές.
Ο Κίτσιος αναθέτει στον Θεόδωρο Λιακόπουλο και στον Αλέξανδρο Έλληνα να συντάξουν από κοινού νέο προϋπολογισμό κοντά στο 1,6 εκ. Ευρώ. Ο Ελληνας δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να μετάσχει στο νέο ΤΑΑ. Την ίδια τακτική ακολουθεί και ο Αλέκος Λεώνης ο οποίος και σε προσωπικό επίπεδο δεν δέχεται μείωση για τη σεζόν 2009-10 και για πρώτη φορά θέτει θέμα άμεσης εξόφλησης του για τα δεδουλευμένα προκαλώντας την αντίδραση του Γιαννακόπουλου που στο παρασκήνιο του διαμηνύει «πως δεν θα πληρωθεί ποτέ».
Η κατάσταση φτάνει σε νέο αδιέξοδο και μετά τον Λεώνη, ο Λιακόπουλος με τον νέο πρόεδρο του Ερασιτέχνη Μιχάλη Κίτσιο προσλαμβάνουν τον Στέλιο Καζάζη ο οποίος ετοιμάζει και εναλλακτικές λύσεις παικτών σε περίπτωση που δεν κλείσουν οι Ζαγκούμνι, Σαμικά, Ρούνεϊ. Προς έκπληξη όλων, όμως, όλοι οι αθλητές εκτός του Πρίντι δέχονται τη μείωση συμβολαίων τους και ο Παναθηναϊκός κρατάει τις δυνάμεις του μειώνοντας το μπάτζετ κατά 800.000 Ευρώ.
Οι παλινωδίες στο γηπεδικό
Στο μεταξύ, μετά τις έντονες αντιδράσεις των οπαδών για τη Γλυφάδα προκύπτει ζήτημα έδρας αλλά χωρίς η διοίκηση να λαμβάνει σοβαρά τα θέμα, ούτε κι έχει τα χρήματα να πάρει δραστικές και οριστικές αποφάσεις. Έτσι αποφασίζει να δοκιμάσει την περίπτωση του Μετς που αποδείχτηκε ακατάλληλη. Μετά από συνεχείς επιθέσεις από αγνώστους που ρίχνουν μολότοφ και τις ήττες από ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, ΕΑΠ η διοίκηση του Ερασιτέχνη αποφασίζει να επιστρέψει στη Γλυφάδα. Οι οπαδοί, όμως, συνεχίζουν το εμπάργκο. Αλλοι δεν θέλουν να «ταξιδεύουν» στη Γλυφάδα, άλλοι θέλουν να γυρίσει ο Βλάσης, άλλοι δεν θέλουν τον Χατζηαντωνίου επειδή πήγε στον Ολυμπιακό.
Στα ντέρμπι του πρωταθλήματος και στους κρίσιμους Ευρωπαϊκούς αγώνες η ομάδα παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων. Οι παίκτες αισθάνονται μόνοι, είναι απλήρωτοι και ο Καζάζης κάνει... μαγικά για να κρατήσει την ομάδα του ενωμένη. Μόνο όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου στο Τροκαντερό ο κόσμος αγκαλιάζει την ομάδα η οποία κατά γενική ομολογία είχε το πιο ομαδικό προφίλ των τελευταίων ετών.
Το κάστρο έπεσε από μέσα...
Όπως, λέει και ο Αλέκος Λεώνης «τα κάστρα πέφτουν από μέσα» κι έτσι μετά την ανακοίνωση ότι ο Κώστας Χριστοφιδέλης έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας η ομάδα «έπεσε από μέσα». Από εκεί και πέρα η μάχη με τον Ολυμπιακό ήταν άνιση. Η ομάδα πέφτει ηρωικά μαχόμενη στον 4ο τελικό.
Χειρότερο όμως και από την απώλεια του πρωταθλήματος είναι η έλλειψη ενός δυνατού χρηματοδότη - παράγοντα στο πράσινο ΤΑΑ. Ενός ανθρώπου που θα ξέρει το άθλημα και που θα οργανώσει ικανή διοίκηση για να κρατήσει τον κορμό της ομάδας και θα σχεδιάσει το μέλλον της σε όλα τα επίπεδα.
Το καλοκαίρι που πέρασε η ομάδα αργοπέθαινε. Φεύγει ο Ζαγκούμνι κι ο Σαμικά παρότι αρχικά ζήτησαν να μείνουν, ακολουθεί στην έξοδο και ο Αγκάμεζ, ενώ χάνεται και ο νεαρός Φιλίποφ που προτιμά να πάει στον Ολυμπιακό. Μέρα με τη μέρα η ομάδα χάνει τις δυνάμεις, την αξιοπιστία της, και τελικά τους παίκτες της. Οι άδειες καρέκλες της Γλυφάδας θα στοιχειώνουν για πάντα το τμήμα που έστω και τώρα περιμένει τους «Παναθηναϊκάρες» για να το σώσουν.
Σημειωση!!
1) Τα πρωταθληματα δεν ηταν το 94 και το 95 αλλα το 95 και το 96
2)Ο τελευταιος τελικος στην Χαλκιδα με τον αρη το 96 δεν εγινε μεταξυ συγγενων και λιγων ελαχιστων πιστων αλλα μεσα σε μια κολασμενη ατμοασφαιρα σε ενα καταμεστο κλειστο
3) Ο γαβρος το 97 πηρε κουπα της πλακας αφου απειχαν οι ιταλικες ομαδες.
4) Το καλοκαιρι του 96 δεν εγινε αυτο που λεει αλλα το επομενο καλοκαιρι το καλοκαιρι του 97, το 96-1997 ξεκινησαμε το πρωταθλημα ως φαβορι κερδισαμε τους γαβρους αλλα στο τελος δεν τα πηγαμε καλα, το πρωταθλημα το πηρε ο αρης (με τον γκανεφ τοτε) που κερδισε στον τελικο την ορεστιαδα και εμεις βγηκαμε τριτοι- οι γαβροι τεταρτοι
2)Ο τελευταιος τελικος στην Χαλκιδα με τον αρη το 96 δεν εγινε μεταξυ συγγενων και λιγων ελαχιστων πιστων αλλα μεσα σε μια κολασμενη ατμοασφαιρα σε ενα καταμεστο κλειστο
3) Ο γαβρος το 97 πηρε κουπα της πλακας αφου απειχαν οι ιταλικες ομαδες.
4) Το καλοκαιρι του 96 δεν εγινε αυτο που λεει αλλα το επομενο καλοκαιρι το καλοκαιρι του 97, το 96-1997 ξεκινησαμε το πρωταθλημα ως φαβορι κερδισαμε τους γαβρους αλλα στο τελος δεν τα πηγαμε καλα, το πρωταθλημα το πηρε ο αρης (με τον γκανεφ τοτε) που κερδισε στον τελικο την ορεστιαδα και εμεις βγηκαμε τριτοι- οι γαβροι τεταρτοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου